Να θυμάσαι όμως ότι τη σωστή παρέλαση θα την κάνει ο λαός, στους ίδιους δρόμους! Χωρίς κάγκελα!

«Σύντροφε» Αλέξη,

οι μέρες που πλησιάζουν -όπως η 25η Μαρτίου- μου ανακάτεψαν, κάπως περίεργα, τις σκέψεις και τα συναισθήματα.


Ενώ από παιδί, καθώς πλησίαζαν κάτι τέτοιες μέρες -κατά πώς με… «πότισαν», με διδαχές, οι δασκάλοι μου για «κάποιους» Καραϊσκάκηδες, Κολοκοτρωναίους, Μποτσαραίους, Ανδρούτσους κ.ά.- ένιωθα μια παράξενη ευφορία και υπερηφάνεια για την πατρίδα που γεννήθηκα!

Καθώς πλησίαζαν κάτι τέτοιες μέρες φανταζόμουν μυρτιές, δάφνες, σημαίες, τραγούδια και ποιήματα, ενώ στα αυ(φ)τιά μου ηχούσαν τα καριοφίλια των κλεφταρματωλών, που έβλεπα στους τοίχους του σκολειού μου, την ώρα που ο δάσκαλός μου, με τρεμάμενη φωνή, μου περιέγραφε τις μάχες σαν να τις είχε παρακολουθήσει από κοντά! 

Σαν να ήταν γνωστός και φίλος του Γιωργή, του Θοδωρή, του Μάρκου και του Οδυσσέα!

Τα μάτια μου βούρκωναν και η ψυχή μου… «φλέτραγε», όπως λέγαμε στα μέρη μας!

Σήμερα, και πλησιάζοντας αυτές οι μέρες, το μόνο που μου έρχεται στο νου, είναι τα… κάγκελα!

Τα κάγκελα, που στη συνείδηση των ανθρώπων έχουν καταγραφεί σαν ο αδιαπέραστος τοίχος που χωρίζει δυο κόσμους.

Κάγκελα που σηματοδοτούσαν το όριο, που ήταν ανεπίτρεπτο και σχεδόν ακατόρθωτο να ξεπεραστεί. Που δεν επέτρεπε την όσμωση μεταξύ των δυο… «κόσμων». Δυο «κόσμων» εκ διαμέτρου διαφορετικών!

Αυτούς τους δυο διαφορετικούς κόσμους σηματοδότησαν και οι προκάτοχοί σου, στήνοντας κάγκελα στις επετείους των εθνικών αγώνων!

Εσύ τα αφαίρεσες τα αυθεντικά κάγκελα, γιατί είχες υπόψη σου την ικανότητά σου να στήνεις δικά σου… αόρατα κάγκελα, που πίσω τους θα κυκλοφορούσαν ξένοιαστα οι μαθητές της σχολής που ίδρυσες. 

Της… «σχολής των ραγιάδων» που μετέτρεψε τους οπαδούς σου σε… περήφανους εθελόδουλους, που αποδέχονται αδιαμαρτύρητα και χειροκροτώντας αυτόν τον απάνθρωπο και εξευτελιστικό διαχωρισμό ανάμεσα στο «εσείς» κι «εμείς».

Οι ηγέτες, η εξουσία, οι… «γνωρίζοντες» από τη μια πλευρά, και οι υπήκοοι, οι «υπόχρεοι», η πλέμπα, το πόπολο, από την άλλη!
Ο προκλητικός πλούτος από τη μια και η απόλυτη εξαθλίωση από την άλλη!
Τα προνόμια και το φαγοπότι, από τη μια και ο αποκλεισμός και η πείνα, από την άλλη!

Είναι τα κάγκελα μεταξύ της αλήθειας και της δικής σας απάτης!
Τα κάγκελα μεταξύ της συνείδησης και της δικής σας ασυνειδησίας!

Τα κάγκελα μεταξύ της αξιοπρέπειας, του κάθε απλού ανθρώπου, και της δικής σας αναξιοπρέπειας και εθελοδουλείας!

Είναι τα κάγκελα που έστησαν οι προηγούμενοι, μεταξύ της παιδείας και του σκοταδισμού. Τα ίδια κάγκελα που εξακολουθείς να γυαλίζεις εσύ, αφαιρώντας και τα τελευταία ψήγματα παιδείας από τα σχολειά, αντικαθιστώντας την παιδεία, και τους πεπαιδευμένους, με ανιστόρητους απαίδευτους -αλλά εκπαιδευμένους- αυριανούς υποτακτικούς των 300 ευρώ.

Είναι τα κάγκελα που στήνετε όλοι σας -πρώην και νυν- μεταξύ ζωής και θανάτου, στα «νοσοκομεία» της χώρας, που τα κατεδαφίζετε συστηματικά και μεθοδευμένα.

Είναι τα κάγκελα που στήσατε ανάμεσα στα όνειρα των νέων και στον εφιάλτη που τους επιβάλατε και τους εξοστρακίσατε από τον τόπο τους.

Τόσα κι άλλα τόσα κάγκελα μου έρχονται στο μυαλό αυτές τις μέρες!

Τελικά είναι καιρός να μιμηθείς τέλεια τους προηγούμενους και να ξαναστήσεις τα αυθεντικά κάγκελα στους δρόμους της Αθήνας, την 25η Μαρτίου. 
Να απολαύσει και η αφεντιά σου το «θέαμα» παρέα με τον… «πρόεδρό» σου και το τσούρμο των κομψευόμενων τσαρλατάνων του υπουργικού σου συμβουλίου και της «Βουλής»…

Να θυμάσαι όμως ότι τη σωστή παρέλαση θα την κάνει ο λαός, στους ίδιους δρόμους! Χωρίς κάγκελα!

Εσύ όμως και οι όμοιοί σου θα απουσιάζετε… Θα είστε κάπου αλλού...

Για φαντάσου, πού!