Μια μεγάλη μερίδα των πολιτών αυτής της χώρας, περίπου το ένα τρίτο, συνεχίζει να πιστεύει στο "νερό του Καματερού".

Κατά το διάσημο ρηθέν του Δημοσθένους στον πρώτο Ολυνθιακό: "Δει δη χρημάτων, ω Άνδρες Αθηναίοι, και άνευ τούτων ουδέν εστί γενέσθαι των δεόντων" θα μπορούσαμε να παραφράσουμε και σε "...δει δη των νοών ω Έλληνες και άνευ των κατάλληλων τούτων ουδέν… Τουτέστιν: "...τα μυαλά σας και μια λίρα και του μπογιατζή ο κόπανος".


Μια μεγάλη μερίδα των πολιτών αυτής της χώρας, περίπου το ένα τρίτο, συνεχίζει να πιστεύει στο "νερό του Καματερού". Ήτοι, πως υπάρχει κάποια μαγική συνταγή σαν αυτές που τους πουλούσαν ο Αλέξης και ο Πάνος προεκλογικά, για επιστροφή στην εποχή της ευημερίας με δανεικά με ένα άρθρο και ένα νόμο...

Θεωρούν πως ο ΣΥΡΙΖΑ τους εξαπάτησε. Συνεχίζουν να πιστεύουν πως ο "γάιδαρος πετάει", απλά ο Αλέξης και η παρέα του τους πούλησαν και περιμένουν τον επόμενο "απατεώνα" που θα τους πει με πειστικό τρόπο αυτά που θέλουν να ακούσουν, περί λεφτόδενδρου, Ζαππείων και go back madam Merkel κλπ.

Μια άλλη μερίδα, περί τα δύο τρίτα του ενός τρίτου του συνόλου που ακολουθεί τη Νέα Δημοκρατία, έχει ακροβολιστεί και περιμένει την επάνοδο στην εξουσία προκειμένου να συνεχίσει να κάνει αυτά που έκανε και πριν.

Προσδοκά αυτά που έκανε επί Σαμαροβενιζέλων και έπραττε οργιωδώς στις καλές εποχές επί Καραμανλή με Παυλόπουλο στο Υπουργείο Εσωτερικών και διορισμών...
Ήτοι: Διορισμοί, αργομισθίες, μίζες και κρατικές "δουλίτσες" γενικώς κατά τα ειωθότα της νεοελληνικής συνοικίας μας στο παγκόσμιο χωριό.

Θυμάμαι επί προηγούμενης κυβέρνησης μετά την υπογραφή κάποιας αξιολόγησης τον Υπουργό που επέστρεφε και ανακοίνωνε περιχαρής την καταβολή κάποιων εφάπαξ, σε κατηγορία προώρως συνταξιοδοτηθέντων πενηντάρηδων με τα δυο τρίτα της σύνταξης να καταβάλλεται από τον προϋπολογισμό χρεοκοπημένου κράτους.

Αν υπήρχε κάποιος θεός αρμόδιος περί της λογικής, του ήθους και των οικονομικών θα είχε ρίξει φωτιά να μας κάψει εδώ και καιρό...

Το υπόλοιπο ένα τρίτο που ακολουθεί τη Νέα Δημοκρατία το πράττει απροθύμως και κυρίως λόγω του πανικού που αισθάνθηκε όταν αντιλήφθηκε τη βέβαιη κατάληξη ενός λεωφορείου το τιμόνι του οποίου βρίσκεται στα χέρια μεθυσμένου τυφλού, ο οποίος αυταπατάται πως έχει βιονική όραση.
Απομένει και ένα τρίτο ακόμη, το 50% του οποίου συνεχίζει να ακολουθεί τον ΣΥΡΙΖΑ.

 Εξ αυτών το μεγαλύτερο μέρος αφορά το βαθύ κομματικό κράτος του ΠΑΣΟΚ που θα μεταπηδούσε όπου χρειαστεί ως πελάτης αρκεί να συνεχιστεί η καταβολή δεδουλευμένων και κυρίως μη δεδουλευμένων.

Ο δημοσιογραφικός "αχταρμάς" αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα της ευκολίας με την οποία κάποιοι ιδεολογικά όλως τυχαίως πάντα συμπίπτουν με το στίγμα της εκάστοτε εξουσίας.

Συναντώ συναδέλφους που παλιότερα είχαμε διαφωνήσει έντονα, την περίοδο Σημίτη για την κριτική στάση που πρέπει να κρατά ένα μέσο ενημέρωσης απέναντι στην εξουσία, ασχέτως αν κινείται στον ίδιο ιδεολογικό χώρο, που τώρα με οικτίρουν για τις ευθύνες της περιόδου Σημίτη σε σχέση με τη διαφθορά και την αυστηρή στάση απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ.

Τότε με επέκριναν για την αυστηρή στάση απέναντι στο Σημίτη που βοηθούσε την άνοδο Καραμανλή.

Η άποψη της στήλης είναι πως ο Τύπος οφείλει να στέκεται απέναντι στην εξουσία. Ακόμη και όταν η τελευταία πράττει θετικά οι διθύραμβοι είναι περιττοί. Μια μείωση της έντασης της κριτικής είναι αρκετή για όσους καταλαβαίνουν.

 Για τους υπόλοιπους ούτως ή άλλως ο κόπος είναι άδικος.
Μια μικρή μερίδα που συνεχίζει να υποστηρίζει την κυβέρνηση, αφορά το σκληρό πυρήνα του ΣΥΡΙΖΑ που μπροστά στις παχυλές αργομισθίες που εξασφαλίζει η νομή του κράτους κάνει εκπτώσεις στις αριστερές ιδεολογικές εμμονές (Δει δη των χρημάτων...).

Μια δεύτερη μικρή ομάδα υποστηρικτών αφορά μεταρρυθμιστές και προοδευτικούς κεντροαριστερούς των οποίων η στάση συνοψίζεται στη φράση: "Αφού εφαρμόζει μέτρα που δεν εφάρμοζαν οι άλλοι, ας τον στηρίξουμε να ολοκληρώσει το έργο του. Οι επιδιώξεις μας είναι κοινές...". Είναι άλλος ένας τρόπος να δικαιολογήσει κάποιος την επιθυμία να βρίσκεται στην ίδια πλευρά με την εξουσία.

Δεν είναι έτσι... Το μόνο που προχωρά είναι κάποιες αποκρατικοποιήσεις, γιατί αν δεν προχωρήσουν δεν θα έρθουν οι δόσεις και θα καταρρεύσουν τα έσοδα και μαζί η καταβολή μισθών και συντάξεων που εξασφαλίζει την παραμονή στην εξουσία και τη νομή της κλπ.

Άλλος ένας λόγος που προχωρούν οι ιδιωτικοποιήσεις με κριτήρια κρατικών μονοπωλίων που γίνονται ιδιωτικά χωρίς να εξασφαλιστεί ο απρόσκοπτος ελεύθερος ανταγωνισμός που εγγυάται το συμφέρον του συνόλου και ιδίως των πιο αδύνατων, είναι τα παράπλευρα οφέλη αυτών που τις διαχειρίζονται.
Οι μεταρρυθμίσεις που είναι αναγκαίες για την προσέλκυση επενδύσεων δεν προχωρούν γιατί εμποδίζονται από οργανωμένες συντεχνίες που λυμαίνονται το ανοργάνωτο σύνολο. Το κόστος ζωής και παραγωγής είναι υψηλό λόγω συντεχνιών και φόρων και η φθίνουσα πορεία προς την τελική κατάρρευση συνεχίζεται απρόσκοπτα.

Κυβέρνηση και αντιπολίτευση κατά 90 και 70% ελέγχονται από χειραγωγούμενα των συντεχνιών. Η χώρα έχει μόνο μια ελπίδα να επιβιώσει στο σύγχρονο κόσμο: Να γίνει Ιρλανδία ή Σιγκαπούρη. Ποιος θα την κάνει το ένα ή το άλλο: Ο Γιακουμάτος με τον Κακλαμάνη ή ο Φλαμπουράρης με την Φώφη και τον Κουβέλη;

Τις πραγματικές διαστάσεις του ελληνικού προβλήματος τις αντιλαμβάνεται ένα 5-10%. Λόγω της θέσης τους στην οικονομία κυρίως έχουν μεγαλύτερη επιρροή στις εξελίξεις, αλλά όχι αρκετή για να διαμορφώσουν εξελίξεις.

Το πιο δυναμικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, αυτό που θα συνέβαλε περισσότερο από τα άλλα στην απομάκρυνση της κατάρρευσης και την πολιτική, οικονομική και δημογραφική αναγέννηση είναι μεταξύ των 400-500.000 των Ελλήνων που έχει φύγει από τη χώρα.

Μεγάλη μετανάστευση είχαμε και τις δεκαετίες του ’60 και του ’70. 

Τότε αφορούσε φτωχούς ανειδίκευτους επαρχιώτες που η αστικοποίησή τους στην Ευρώπη εμπλούτισε οικονομικά και πολιτισμικά τις πιο καθυστερημένες ζώνες της χώρας. 

Τώρα η μετανάστευση αφορά την ελίτ της χώρας. Αφορά το μέλλον της χώρας...

Όταν το μέλλον δραπετεύει το παρελθόν ηγεμονεύει. Το παρελθόν όμως έχει ημερομηνία λήξης...