Μία βόμβα μας απειλεί

Του π. Εμμανουήλ Χατζηδάκη, Ιερέως Αρχιεπισκοπής Αμερικής

Μία βόμβα μας απειλεί, και οι περισσότεροι από μας δεν έχομε ιδέα. Αισθάνομαι σαν χρέος να σας καταστήσω γνωστό τον επικείμενο μεγάλο κίνδυνο που διατρέχομε, για να λάβωμε τα κατάλληλα μέτρα. Όχι, δεν πρόκειται για πυρηνική απειλή η μεγάλο τρομοκρατικό κτύπημα, αλλά κάτι πολύ χειρότερο. Γιατί αυτά μπορεί να δώσουν τέλος στην πρόσκαιρη ζωή μας, ενώ ο κίνδυνος για τον οποίο θέλω να σας προειδοποιήσω απειλεί την αιώνιά μας ζωή.

Προειδοποίησις/Προκήρυξις εις τους απανταχού Ορθοδόξους Χριστιανούς

Ευλογημένε λαέ του Θεού, ο Οικουμενικός Πατριάρχης και οι Ιεράρχες που τον περιστοιχίζουν ετοιμάζουν μία μεγάλη προδοσία έναντι της Ορθόδοξης πίστεως και της αγίας μας παραδόσεως. Στην καλούμενη Αγία και Μεγάλη Σύνοδο έχουν σκοπό να επιβάλουν τον αιρετικό οικουμενισμό, αναγνωρίζοντας επίσημα σαν εκκλησίες τις αιρετικές ομολογίες που είναι εκτός της Μιας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Ορθοδόξου, μοναδικής και μόνης αληθινής Εκκλησίας του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Η πίστη μας είναι ότι ο Κύριός μας ίδρυσε μία και μοναδική Εκκλησία και ότι αυτή είναι η Ορθόδοξη Εκκλησία. Δεν μπορούν να υπάρχουν πολλαπλές Εκκλησίες. Δεν μπορούμε να παραδεχόμαστε σαν Εκκλησίες ομάδες Χριστιανών που δεν είναι μέλη της αγίας Εκκλησίας του Χριστού, η οποία και μόνη αποτελεί το Άγιο Σώμα Του.


Όπως έχουν επισημάνει επίσκοποι, ιερείς και καθηγητές θεολογίας, η φράση της Συνοδικής Εγκυκλίου, “Η Ορθόδοξος Εκκλησία αναγνωρίζει την ιστορικήν ύπαρξιν άλλων Χριστιανικών Εκκλησιών και Ομολογιών μη ευρισκομένων εν κοινωνία μετ’ αυτής” (άρθρο 6), υποδηλώνει την ύπαρξη και άλλων Εκκλησιών, το οποίον είναι απαράδεκτο. Ο Μητροπ. Ναυπάκτου Ιερόθεος προτείνει η φράση αυτή να αντικατασταθή με την φράση, “Η Ορθόδοξος Εκκλησία γνωρίζει ότι ταυτίζονται τα χαρισματικά με τα κανονικά όριά της, καθώς επίσης γνωρίζει ότι υπάρχουν και άλλαι Χριστιανικαί Ομολογίαι, αι οποίαι απεκόπησαν εξ αυτής και δεν ευρίσκονται εν κοινωνία μετ’ αυτής”. Η προτεινόμενη αλλαγή είναι αναγκαία, αλλά η αποδοχή της από το Οικουμενικό Πατριαρχείο εις το σημείο αυτό είναι κατά τη γνώμη μου μάλλον αδύνατη. Βεβαίως υπάρχει πάντα ελπίδα, και προσευχόμαστε γι᾽ αυτό.

Δυστυχώς οι οικουμενιστές, επίσημα και έμπρακτα συμπροσευχόμενοι, κατά παραβίαση των Ιερών Κανόνων, με μη Ορθοδόξους αναγνωρίζουν την υπόσταση μη Ορθοδόξων Εκκλησιών, παράλληλα με τη δική μας, την μόνην Εκκλησίαν του Χριστού. Εμείς πιστεύομε “εις Μίαν Αγίαν Εκκλησίαν”, ενώ αυτοί πιστεύουν σε πολλές “αδελφές Εκκλησίες”. Άρα δεν πρεσβεύουν την αληθινή πίστη, δηλ. είναι αιρετικοί. Επίσης αυτοί πιστεύουν ότι το βάπτισμα είναι κάτι μαγικό, ώστε όποιος και να το τελή, είτε ευρίσκεται εντός είτε εκτός της Εκκλησίας, είναι “έγκυρο”, εφ᾽ όσον επικαλείται το όνομα της Αγίας Τριάδος. Εμείς πιστεύομε σ᾽ ένα βάπτισμα, που τελείται στην Μία Αγία Εκκλησία από πιστά και διατεταγμένα μέλη της. Το λέμε αυτό επειδή στην πράξη η Αρχιεπισκοπή μας (της Αμερικής, εις την οποίαν ανήκω) δηλώνει απερίφραστα ότι σε περίπτωση ανάγκης είναι πραγματικό βάπτισμα το αεροβάπτισμα, ακόμα και όταν επιτελείται από ένα άθεο γιατρό η νοσοκόμα.

Ήδη από την δεκαετία του 1920, πριν από σχεδόν 100 χρόνια, το Οικουμενικό Πατριαρχείο πρωταγωνιστεί στην οικουμενική κίνηση και έμπρακτα παραδέχεται ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι μέρος της παγκόσμιας Εκκλησίας κι ότι είναι ισότιμη των αιρέσεων, ομολογιών και κοινοτήτων που το αποτελούν. Αυτό επιβεβαιώνεται και από τη συμμετοχή των περισσοτέρων τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών (αιρέσεων). Σ᾽ αυτό ο Πατριάρχης ώφειλε να μιμηθή την “αδελφή” του παπική “Εκκλησία” που είναι πιο συνεπής απέναντι του πιστεύω της, δηλαδή της αυτοσυνειδησίας που έχει ότι αυτή και μόνη είναι η Εκκλησία του Χριστού, και έτσι δεν μετέχει ως μέλος του ΠΣΕ, αλλά μόνο ως παρατηρήτρια.

Οι οικουμενιστές προσπαθούν να μας ενώσουν με τους Ρωμαιοκαθολικούς, με τους Αντιχαλκιδονίους Μονοφυσίτες, και άλλους αιρετικούς και σχισματικούς, όχι με την επιστροφή τους στην Εκκλησία με βάπτισμα η έστω άγιο μύρο η ακόμα και με ομολογία πίστεως, αλλά απλώς με το να τους αναγνωρίσωμε σαν αδελφούς εν Χριστώ, με τους οποίους είμαστε ενωμένοι στην αγάπη που έχομε μεταξύ μας και με το Χριστό, δίχως να απαιτήσωμε να αποβάλουν τις αιρετικές τους δοξασίες, και δίχως να δεχτούν την αγία Παράδοση, όπως την έχει παραλάβει και διατηρεί απαράλλακτη και ατόφια η Ορθόδοξη και μόνη αληθινή Εκκλησία. Για μας μόνο ένας δρόμος υπάρχει για την ένωσή τους με την Εκκλησία· ο δρόμος της μετανοίας και επιστροφής τους στην Εκκλησία του Χριστού, για το οποίο και προσευχόμαστε.

Αλλά δεν είναι αυτό όλο το κακό. Οι οικουμενιστές είναι και συγκρητιστές. Δηλαδή εξισώνουν τον χριστιανισμό η για να πούμε καλλίτερα, την από τον Θεάνθρωπο Ιησού Χριστό ιδρυθείσα Εκκλησία, που είναι η κιβωτός της σωτηρίας, με τις θρησκείες του κόσμου, προπαντός με τις λεγόμενες “μονοθεϊστικές,” οι οποίες όμως δεν προσκυνούν τον αληθινό Θεό. Εδώ χρειάζεται πολλή προσοχή, γιατί μπορεί και άλλοι να πιστεύουν σ᾽ ένα Θεό, αλλ᾽ όχι στον ίδιο Θεό, τον αληθινό Θεό. Ας πούνε και οι Εβραίοι και οι Μουσουλμάνοι, απευθυνόμενοι στον Κύριο ημών Ιησού Χριστό, “Συ γαρ ει Θεός ημών· εκτός σου άλλον ουκ οίδαμεν” και τότε θα το κουβεντιάσουμε αν πιστεύομε στον ίδιο Θεό. Η αποστολή μας είναι να ενώσωμε τους πάντες με την Αλήθεια-Χριστό.

Τώρα, το ερώτημα είναι, τι θα κάνωμε πάνω σ᾽ αυτά που μόλις ακούσαμε η διαβάσαμε; Γιατί αν μείνωμε αδρανείς κι αδιάφοροι τότε γινόμαστε συνυπεύθυνοι και συναίτιοι του επικείμενου μεγάλου κακού. Οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας υπέφεραν για την πίστη τους, έγιναν ομολογητές και μάρτυρες, και δεν ενέδωσαν στις πιέσεις που εξασκούσαν πάνω τους οι ηγέτες τους. Οι οικουμενιστές έχουν το θράσος να ζητούν συγγνώμη για τη στάση των αγίων Πατέρων, που υποτίθεται ότι δεν έδειξαν αρκετή αγάπη στους ετεροδόξους (αιρετικούς και σχισματικούς) αδελφούς τους. Όμως εμείς, ακολουθώντας τους θεοπνεύστους Πατέρες, παραμένομε σταθερά ενωμένοι μαζί τους, κι είμαστε πρόθυμοι να δώσωμε τη μαρτυρία της πίστεως, και να υποστούμε ακόμα και μαρτύριο.

Τι μπορούμε λοιπόν και τι οφείλομε να κάνωμε; Να ρωτήσωμε ανθρώπους πνευματικούς, που μπορεί να γνωρίζωμε και έχομε εμπιστοσύνη σ᾽ αυτούς, τι πρεσβεύουν γι᾽ αυτά τα θέματα. Να μελετήσωμε τα συγγράμματα των πνευματικών μας Πατέρων και να βεβαιωθούμε για την πίστη της Εκκλησίας και να στερεώσωμε τη δική μας πίστη σ᾽ αυτήν. Έτσι θα μπορέσωμε να αποκρούσωμε αυτούς που ίσως προσπαθήσουν να μας παρασύρουν στο δρόμο που οδηγεί στον όλεθρο και στην απώλεια, που είναι ο δρόμος της αίρεσης του Οικουμενισμού. Εμείς θα ακολουθήσωμε ένα ιεράρχη που έχει Ορθόδοξη πίστη και Ορθόδοξα φρονήματα. Δόξα τω Θεώ υπάρχουν Ορθόδοξοι ιεράρχες.

Σημειώσεις:

1. Ελλείψει Ιερέως, και εν εσχάτη ανάγκη, αποθνήσκον βρέφος δύναται να βαπτισθή υπό λαϊκού ορθοδόξου (sic) Χριστιανού η ελλείψει τούτου υπό ιατρού η νοσοκόμου δια του λεγομένου αεροβαπτίσματος. (Οδηγός του Ιερέως/ The Priest’s Handbook, 1987, σ. 27). Το κείμενο στην Αγγλική (που είναι και η επίσημη γλώσσα) λέει ότι “προτιμάται” ο γιατρός η η νοσοκόμα να είναι Χριστιανοί: “If no Priest is available and the child’s condition is grave, the infant may be baptized by an Orthodox lay person. If none is available, the doctor or nurse, preferably Christians, may conduct the ‘Baptism by Air.’” (p. 85)