Θέλω να πω πολλά και να γράψω ακόμα περισσότερα. Μέσα από τις σκέψεις, τις λέξεις και τις φράσεις που κατέκλυσαν το μυαλό μου εχθές, μέσα από την απογοήτευση που τα συνόδευε ... ένα κατανοούσα. Ένα και μόνο πράγμα μπορούσα να διακρίνω και να αισθανθώ ως επιστέγασμα όλων αυτών...θυμό και οργή!!!
Θυμό και οργή προς εσένα ελληνικέ λαέ που αποφάσισες να πληρώσεις με το αίμα σου και τις σάρκες των παιδιών σου τα κέρδη των τυράννων σου. Θυμό και οργή προς εσένα ελληνικέ, μικρέ, φοβισμένε λαέ που κάθε ομοιότητα με τους αρχαίους προγόνους σου, δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο, παρά μια ειρωνική κοσμική σύμπτωση.
Οργή που φοβήθηκες πως θα χάσεις τις καταθέσεις σου, ενώ δεν είχες. Οργή που φοβήθηκες το ίδιο παραμύθι που τρία χρόνια τώρα σου σερβίρουν ξανά και ξανά. Θυμό που δεν σε τρόμαξαν οι τραγικές περικοπές του μισθού σου, των εργασιακών δικαιωμάτων σου, η ανεργία των παιδιών σου, η εξαθλίωση στην οποία σε οδηγούν, τα χαράτσια, οι φόροι που δεν έχεις πια να πληρώσεις, αλλά φοβήθηκες μην τυχόν σε βγάλουν από το ευρώ κι ας μην ήξερες καν τι σημαίνει αυτό.
Νοιώθω ντροπή και θυμό για εσένα ελληνικέ λαέ που στάθηκες κατώτερος των περιστάσεων για άλλη μια φορά. Που ενώ μέχρι εχθές έβγαινες στους δρόμους φωνάζοντας "προδότες" αυτούς που σε διέλυσαν που έτρωγες ξύλο από τα ΜΑΤ τους, μόλις σήμερα τους έχρισες και πάλι αφέντες και δυνάστες σου. Που τους απάλλαξες από κάθε κατηγορία για τα εγκλήματα τους με την ψήφο σου. Που αντί για το Λαϊκό δικαστήριο που έλεγες πως θα του στείλεις, τους έστειλες και πάλι στην Βουλή πιο ισχυρούς από ποτέ, να συνεχίσουν και να τελειώσουν το έργο της καταστροφής σου. Που επικύρωσες τα μνημόνια και τις δανειακές τους συμβάσεις τις οποίες παράνομα υπέγραψαν και που καταδικάζουν ακόμα και τα παιδιά των παιδιών σου στη δυστυχία.
Που ενώ εχθές παραπονιόσουν πως δεν έχεις φάρμακα, σήμερα ψήφισες την πολιτική που σου τα στερεί. Που τρέμεις βλέποντας την ανεργία των παιδιών σου, αλλά ψήφισες αυτούς που θα βγάλουν κι εσένα στην ανεργία. Νοιώθω ντροπή και απογοήτευση που κατάντησες τόσο μικρός και αμελητέος που είσαι πια ανίκανος να πράξεις το αυτονόητο.
Λυπάμαι για εσένα ελληνικέ μικρόψυχε λαέ, αλλά λυπάμαι πολύ περισσότερο για εμένα που χωρίς να φταίω για την κατάντια σου, θα χρεωθώ την ατολμία, την ανυπαρξία και την μικρότητά σου και θα χαθώ μαζί σου.
Πρόσεξε όμως μικρέ και ανόητε λαέ μιας μεγάλης πατρίδας που δεν σου αξίζει! Αυτά που προσπάθησες να διαφυλάξεις προσφέροντάς με τροφή στα όρνεα της δυστυχίας σου, δεν θα τα χαρείς. Δεν θα προλάβεις να τα χαρείς. Δεν θα τα χαρείς γιατί πεινάω και διψάω και φταις εσύ γι' αυτό. Γιατί είμαι άνεργος και απελπισμένος και φταις εσύ γι 'αυτό. Γιατί δεν έχω τροφή και φάρμακα για τα παιδιά μου και φταις εσύ γι' αυτό. Γιατί όταν η ανέχεια και η απελπισία, μου σφίξει την γροθιά και μου οπλίσει το χέρι, ένα πράγμα θα ξέρω...πως φταις εσύ γι' αυτό...
Καληνύχτα ελληνικέ λαέ και εύχομαι ο εφιάλτης που θα ζήσεις από εδώ κι εμπρός, να είναι ο χειρότερος της ιστορία σου. Να είναι η αφορμή του θανάτου και του ολοκαυτώματός σου, μήπως και μέσα από αυτόν τον θάνατο της σάπιας θορυβώδους ανυπαρξίας σου, αναστηθεί μια νέα πραγματική ελληνική ψυχή. Μια ψυχή που θα αξίζει να κατοικεί σε τούτον εδώ τον τόπο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου