Τα χαμένα ονόματα (Τα αρχαία μας ονόματα ήσαν γιομάτα νόημα.)

Τα αρχαία μας ονόματα ήσαν γιομάτα νόημα.
Παραδείγματος χάριν…
Αλέξανδρος [αυτός που κρατά μακριά τους άνδρες των εχθρών]
Περικλής [ο δοξασμένος]
Ηρόδοτος [ο χαρισμένος από τη Ήρα]
Τα σημερνά μας ονόματα, εξόν από όσα έχουν Ελληνική ρίζα, δεν περιέχουν νόημα ή το νόημα τους έχει χαθεί.
Παραδείγματος χάριν…
Τι σημαίνει Κώστας; Τι σημαίνει Μαρία; Τι σημαίνει Γιώργος; Τι σημαίνει Ριτζάι; [για να μην ξεχνάμε και τους ιθαγενοποιημένους λαθρέποικους…]
Αλλά ακόμα και εκείνοι οι ελληνόφωνοι που τα ονόματα τους κραυγάζουν για το απωλεσθέν τους νόημα [π.χ. Ελευθέριος, Δημήτριος, Δημοσθένης…] δεν έχουν κρατήσει στη μνήμη τους, παρά το ότι αυτό ήταν το όνομα του παππού τους ή της γιαγιάς τους…
Ζούμε στην εποχή της λησμονιάς του νοήματος.
Είμαστε όλοι αντί-νοοι, σαν τον πιο καταστροφικό μνηστήρα που σκότωσε πρώτον απ’ όλους ο Οδυσσέας [διόλου τυχαίο…]
Τι περιμένεις λοιπόν από μάζες ανθρώπων, που έχουν χάσει ακόμα και το νόημα του ονόματος τους;
Καλά μας κάμουν και μας παραδίδουν μαζικά στους χασαναλήδες.
Αφού δεν είμαστε ικανοί να διαφυλάξουμε τα ονόματα μας, θα είμαστε ικανοί να προστατεύσουμε την κληρονομιά μας;
Κι ετούτη η νοηματοδοσία των ονομάτων, μην νομίζετε ότι ήταν αποκλειστικά Ελληνικό προνόμιο.
Όχι!
Οι μεγάλοι πολιτισμοί της αρχαιότητας απέδιδαν ονόματα μεστά από νόημα.
Λάβετε παράδειγμα τη Βίβλο ή τους βέδας ή τους σουμεριακούς μύθους.
Οσοι γνωριζουν τις γλωσσες στις οποιες «γραφτηκαν», κατέχουν το τι παναπεί παραδείγματος χάριν Ησαϊας ή Εγκίντου ή Παρβατις.
Αλλά και μη ιστορικοί πολιτισμοί, όπως λόγου χάριν οι Ινδιάνοι της Βορείου Αμερικής [που φρόντισαν να τους εξοντώοσυν οι πολυπολιτισμικοί λευκοί άποικοι] απέδιδαν ονόματα που είχαν νόημα.
βαθιά πίσω στα χρόνια του μύθου, προτού εμφανιστεί ακόμα η γραφή, οι αρχαίοι πολιτισμοί γνώριζαν τον καίριο ρόλο που διαδραματίζουν τα ονόματα, στην αυτοσυνείδηση του ατόμου, ως μέλους μιας δεδομένης κοινωνίας.
Κανένα όνομα στα Ομηρικά έπη δεν είναι τυχαίο. Τα ονόματα δεν εκφράζουν μοναχά τον χαρακτήρα του ήρωα αλλά και τη θέση του στο συλλογικό γίγνεσθαι της φυλής.
Μια εκπληκτική ιστορία σε μία από τις «απόκρυφες» παραλλαγές της Βίβλου, μας λέγει ότι ο Θεός κάλεσε τον Αδαμ και την Εύα να δώσουν ονόματα σε όλα τα όντα της δημιουργίας Του.
Οντας ακόμα εντός του κήπου της Εδεμ, ο Αδαμ και η Ευα ονοματιζαν τα οντα και αυτα εν-σαρκώνονταν. Οταν όμως επεσε το σκοταδι, η ονοματοδοσια τερματιστηκε και οσα οντα δεν ειχαν προλαβει να ονοματισουν οι πρωτοπλαστοι, εμειναν για παντα στο σκοταδι.
Τετοιος παραδειγματος χαριν ειναι ο Αγγελος του Σκοτους, ο οποίος υποδηλώνεται ως Ακατονόμαστος!
Τα ονόματα Βελεζεβουλ ή Σατανάς ή Διάβολος κ.λπ. είναι υποδηλωτικά ιδιοτήτων του Σκοτεινού Δαίμονα και όχι αυτο καθ αυτό το ονομα του…
Το όνομα λοιπον εν-σαρκώνει, υλο-ποιεί μια ατομικη οντοτητα εντος μιας ζωσας συλλογικοτητας, όχι ομως αποκλειστικα ως ατομικό χαρακτηρα, αλλά ως συνειδητό μέλος της συλλογικότητας, που εν-στερνιζεται και το κοινό πεπρωμένο της.
Ο Αστυάναξ παραδείγματος χάριν [ο γιος του Εκτορα] είναι ο μελλοντικος βασιλιας της Τροιας.
Ο συνεχιστης της δυναστειας του Πριαμου και το προσωπο το οποιο φερει βαρια απανω του την κληρονομια της Τροιας. Και αν προκειται να χαθει το Ιλιον, ο αστυ-αναξ του θα χαθει μαζι του, ακολουθωντας την αμειλικτη συλλογικη μοιρα, που μακρια της το ατομο χανει οποιοδηποτε νοημα υπαρξης.
Το ονομα δεν ειναι υποδηλωτικο μοναχα ενος προσωπου αλλα αποτελει και το πρωτο σταδιο της μυησης αυτου του προσωπου, στη συλλογικη συνειδηση της φυλης του.
Ο Θεμιστοκλής παραδείγματος χάριν, είναι ο φορέας μέσω του οποίου θα διατηρηθεί το κλέος της Ελληνικής έννοιας του Δικαίου.
Δεν είναι μόνον ένα τυχαίο άτομο σε μια ασύντακτη και αν-ιστορητη ανθρωπινη ομάδα.
Είναι ταυτόχρονα και εκφραστής μιας συλλογικής συνείδησης, που εν-τυπώνεται στις ψυχές των μελών της, μετατρέποντας τα σε ιστορικά/πολιτισμικά όντα, από αγρίους της ζούγκλας.
Το γεγονός ότι ζούμε στη λήθη των ονομάτων μας, σημαίνει απλά ότι έχουμε αποκοπεί τόσο από τη μεταφυσική διάσταση του όντος όσο και από τη συλλογική μας συνείδηση.
Είμαστε μια χούφτα αλάτι, αποκομμένοι από κάθε είδους συλλογικό προσδιορισμό, έρμαια και μετέωρα όντσ, χωρίς Αιωνιότητα και χωρίς Νόημα.
Γι αυτό μας είναι απαραίτητες οι τηλεορασεις και τα ψυχοφαρμακα…
Δικαίως λοιπον χάνουμε τον κόσμο μας, απο λαθρέποικους και από εφι-άλτες.
Α-σήμαντοι, κακο-ρίζικοι, επι-λήσμονες και α-νόητοι, καταντήσαμε η ντροπή των ονομάτων μας.
Καλύτερα λοιπον να μετωνομαστούμε σε αμπντούληδες και σε αϊσαδες.
Σαμπως και που μας αποκαλουσανε παλια Ελευθεριους και Αριστοτέληδες, ξεραμε τι σημαινει;