Από ένα Λαό που οι θεοί τον ευλόγησαν και μπόρεσε να βαστάξει το βάρος και τον πόνο μιας τόσο μεγάλης δημιουργίας σε γνώση, μύθο, τέχνη, ποίηση, ιστορία και φιλοσοφία στα πεντακόσια χρόνια ακμής του στην κλασσική παιδεία, τι θα μπορούσαν να διδαχθούν άραγε οι γενιές των ανθρώπων;
Στα ίχνη του υπέροχου και λαμπρού κόσμου που έφτιαξαν οι Έλληνες στην αρχαία Ελλάδα, πόσο μπορούν να βαδίσουν σήμερα οι δικές μας γενιές;
Πόσο μπορούν να πλησιάσουν αυτήν την αστείρευτη πηγή της αλήθειας και της γνώσης, για να φτιάξουν τον δικό τους κόσμο;
Πόσο μπορούμε να προπαρασκευάσουμε την ψυχή μας, για να κατανοήσουμε το πνευματικό μεγαλείο της ελληνικής παιδείας, που όσο και αν υπάρχει, όσο και αν μας ανήκει σαν κληρονομιά, αυτή καθορίζει από την στάση μας, τι θα μας δώσει, χωρίς να μας το χαρίσει.
Πάντοτε θα υπάρχει το πρόβλημα της παιδείας ζωντανό στο Έθνος και στο άτομο, με την επίγνωση ότι δεν κερδίζεται μια για πάντα για να την πάρεις ως αποσκευή στο ταξίδι της ζωής.
Κερδίζεται και ξανακερδίζεται σε κάθε βήμα του ταξιδιού σου, σε κάθε σταθμό της διαδρομή σου, και κάθε συνειδητή στιγμή της ζωής σου, που είναι για τον Λαό πάλη ανειρήνευτη και δρόμος τραχύς.
Διότι οι πνευματικές συνθήκες της ζωής που βρίσκει μια δοσμένη γενιά, είναι το πνευματικό κληροδότημα της παιδείας από την προηγούμενη, η δοκιμασμένη γνώση του παρελθόντος, πεδίο στοχασμού για να πορευθεί σοφότερη προς το μέλλον.
Το τι έχει να σου δώσει, εάν έχει να δώσει, πάντοτε έχει σχέση με το τι θέλεις εσύ να λάβεις, από μια κλασσική παιδεία, που σου λέει ότι ο δρόμος της δημοκρατίας και της ελευθερίας διαχρονικά περνάει μέσα από τους δικούς σου αγώνες και τις δικές σου θυσίες, τόσο ως άτομο, όσο και ως Λαός.
Εάν αυτό το πνευματικό θαύμα της κλασσικής Ελλάδας στην παιδεία όρισε τον άνθρωπο ως «μέτρο πάντων», σημείο αναφοράς κάθε πολιτικής, κοινωνικής και φιλοσοφικής κοσμοθεωρίας, συντελέσθηκε σ’ αυτόν τον Ελλαδικό χώρο, είναι γιατί μόνο εδώ, έναντι των βάρβαρων Λαών, υπήρξαν συνθήκες Δημοκρατίας και Ελευθερίας.
Και είναι το πρώτο και το έσχατο μήνυμα που έπρεπε να είχαμε λάβει ως παιδεία από το παρελθόν, μήνυμα που σφραγίζει ερμητικά την αμφίδρομη σχέση της παιδείας με το δίπτυχο ελευθερία-δημοκρατία.
Διότι μόνο σε συνθήκες πραγματικής δημοκρατίας και ελευθερίας μπορεί να υπάρξει παιδεία για το άτομο και τον Λαό μας.
Αλλά και μόνο όταν έχεις παιδεία, απαιτείς ως Λαός το δικαίωμα σου στην δημοκρατία και την ελευθερία, και εμείς αυτήν την παιδεία την είχαμε και την έχουμε, απλώς την λησμονήσαμε και απομακρυνθήκαμε από αυτήν, ή την στερηθήκαμε από την πολιτεία, η οποία με άλλα πρότυπα μας παιδεύει, με ξένα ιδανικά μας χειραγωγεί, Ευρωπαϊκά ή Αμερικάνικα, αλλότρια προς τον δικό μας κόσμο, ένα κόσμο ελληνομαθή, στον οποίο ενώ οι ξένοι υποκλίθηκαν, εμείς του γυρίσαμε την πλάτη.
Για ποια παιδεία ως Έλληνες πολίτες αυτής χώρας μπορούμε να ομιλούμε σήμερα;
Για την παιδεία του πολιτικού μας συστήματος και της ηγεσίας μας, που μετρά με την μεζούρα της οικονομίας ως εμπόρευμα την δημοκρατία και την ελευθερία;
Για αυτούς που αντί να είναι εντολείς κατάντησαν εντολοδόχοι ξένων;
Για την εφιαλτική παρακμή και τα απροκάλυπτα ψεύδη;
Για το χαμηλό έως θλιβερό θέαμα της βουλής;
Για τα ευτελή επιχειρήματα και τους ανόητους διαξιφισμούς;
Για τα φαινόμενα των διαγραφών που είδαμε και των εγγραφών που θα δούμε ως ισοδύναμα, στον βωμό της απαραίτητης «τυραννικής» πλειοψηφίας;
Για αυτούς που νόμισαν ότι έχουν κλίση στην πολιτική και επειδή δεν την κατάλαβαν το γύρισαν στη σοφιστική;
Ή μήπως να ομιλήσουμε για την παιδεία του Λαού, που τόσα έχει υποστεί, τόσα έχει υποφέρει, κοροϊδίες, εμπαιγμούς, περιφρόνηση, βαρβαρότητα, αλλοίωση του χαρακτήρα του, απώλεια της μνήμης του και της καταγωγής του, σε μια κοινωνία εν έτη 2016 όπου το ζητούμενο είναι αν υπάρχει ελευθερία και δημοκρατία που σίγουρα δεν υπάρχει;
Ένα Λαό που δεν έχει καταλάβει ακόμα ότι αντί να ακούει τα μη γενόμενα του μέλλοντος πρέπει να σκέπτεται τα γενόμενα του παρελθόντος;
Διότι παιδεία είναι η ορθή κρίση και το πολιτικό αισθητήριο που πρέπει να έχουμε ως Λαός και εμείς δεν έχουμε !
Παιδεία είναι η αλληλεγγύη των γενεών, ως ιερό χρέος της δικής μας για ελπιδοφόρο πολιτικό και κοινωνικό περιβάλλον που θα παραδώσουμε στην επόμενη !
Παιδεία είναι η ισονομία των πολιτών και οι ίσες ευκαιρίες διορισμού στα αξιώματα της πολιτείας που πολιορκείτε και κατακλύζεται από συγγενείς και φίλους των πολιτικών αρχόντων πέρα και έξω κάθε αξιοσύνης !
Παιδεία είναι να υπερασπίζεσαι την αξιοπρέπεια σου και να ορίζεις τι ανέχεσαι και τι δεν ανέχεσαι !
Παιδεία είναι να τολμάς και να μην φοβάσαι !
Μόνο ένας απαίδευτος Λαός χωρίς παρελθόν παιδείας και αντανακλαστικά επιβίωσης, ανέχεται αυτά, που είναι ανιστόρητος, και μαθημένος να υποτάσσεται και να τρομοκρατείται. Παραφράζοντας τη ρήση του τραγικού ποιητή Σοφοκλή θα έλεγα: πολλά τα δεινά κουδέν απαίδευτου λαού δεινότερον πέλει (πολλά τα κακά, αλλά χειρότερο κακό από ένα Λαό χωρίς παιδεία δεν υπάρχει).
Δεν ήμασταν αυτός ο Λαός!
Αυτός ο Λαός καταντήσαμε, γιατί δεν αντισταθήκαμε και δεν θέλουμε να αντισταθούμε, θυσιάζοντας κάτι περισσότερο της ατομικής μας βολής για την κοινωνία.
Στην σύγχρονη εποχή που ζούμε έχουμε αντικαταστήσει τις πνευματικές αξίες του ανθρώπου που δίνουν πραγματικό νόημα στην ζωή του ως ύπαρξη, με τις υλικές και φθαρτές αξίες της απληστίας και του πλουτισμού που μόνο δεινά του επιφυλάσσουν.
Πάντοτε ο Λαός θα αποτελεί αντικείμενο στυγνής εκμετάλλευσης μωροφιλόδοξων δημαγωγών της πολιτικής και θύμα της οικονομικής ολιγαρχίας όσο στερείται παιδείας, παιδεία για το πως σκέπτεται, για το πω ς πράττει, για το πώς πολιτικά συμπεριφέρεται και για το πώς πρέπει να κυβερνά και να κυβερνιέται.
Στο άθλημα της δημοκρατίας και της ελευθερίας, το μόνο όπλο που μπορεί να έχει ο άνθρωπος, είναι αυτός ο αφηρημένος και πλούσιος σε περιεχόμενο όρος που λέγετε «ελληνική παιδεία «, όρος που σημαίνει ταυτόχρονα πολιτισμός, διαφωτισμός και ουμανισμός, αξίες διαχρονικές που τον θωρακίζουν ψυχικά και πνευματικά για να συνεχίσει τον αγώνα του σ’ ένα κόσμο σύγχρονο και πολύπλοκο που δεν έχει αρχές και αξίες και επιβουλεύεται την υποταγή και την εξαθλίωση του.
Η ελληνική παιδεία πρώτη ανακάλυψε –τον άνθρωπο, την αξία της προσωπικότητα του και την δύναμη του λογικού του- ως ανεξάρτητο και ελεύθερο πολίτη.
Η ιστορία δεν γνώρισε μεγαλύτερη ανακάλυψη από αυτήν και ίσως να μην γνωρίσει ποτέ, μια και για τον άνθρωπο δεν υπάρχει πολυτιμότερο πράγμα από τον ίδιο τον άνθρωπο.
Κανείς δεν αμφισβητεί την σπουδαιότητα και την αναγκαιότητα των επιτευγμάτων της επιστήμης, την εξειδίκευση και την πολυμάθεια, τις σύγχρονες μορφές παραγωγής αγαθών που προσβλέπουν στην άμετρη κατανάλωση που διευκολύνουν και εξωραϊζουν τον υλικό μας βίο.
Κατακτήσεις σημαντικές που απευθύνονται στον άνθρωπο, χωρίς να προσδιορίζουν όμως για ποιόν άνθρωπο; Τον ελεύθερο ή τον υποταγμένο;
Γιατί η μεγαλύτερη κατάκτηση του ανθρώπου στην ιστορία του, ήταν η ελευθερία που πρωτογνώρισε σε μια πεπαιδευμένη δημοκρατία της κλασσικής Ελλάδας.
Σ’ ένα Λαό με παιδεία, η σχέση του με την ηγεσία, πρέπει να καθορίζεται από τον βαθμό που υπηρετείται και διασφαλίζεται η δημοκρατία και η ελευθερία του.
Εάν η αμφισβήτηση της δημοκρατίας και της ελευθερίας από ξένο παράγοντα αποτελεί «casus belli «, τότε η παραβίαση αυτών από δική του ηγεσία πρέπει να αποτελεί το λιγότερο αιτία ανατροπής της.
Αυτό υπαγορεύει η ελληνική συνείδηση.
Αυτό υπαγορεύεται σ’ ένα Λαό που γνωρίζει Ιστορία και θέλει να επαίρεται για την ελληνική του παιδεία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου