Σε ηλικία 104 ετών (γεννημένος στις 8 Νοεμβρίου 1912), ο Στυλιανός Παττακός, εκ των βασικότερων πρωτεργατών του κινήματος της 21ης Απριλίου 1967, «έφυγε» από τη ζωή το Σάββατο.....
Ήταν ο άνθρωπος που διοικούσε τις τεθωρακισμένες μονάδες στην επανάσταση της 21ης Απριλίου 1967.
Λίγες ώρες μετά τη διάρρηξη στο σπίτι του στην Αθήνα, όπου άγνωστοι του αφαίρεσαν πέντε χρυσές λίρες αξίας 1300 ευρώ και το Παράσημο της Ανδρείας, ο τελευταίος επιζήσας των ηγετών της επταετίας στην Ελλάδα, Στ. Παττακός εξέπνευσε πριν από λίγο σε ηλικία 104 ετών.
Η είδηση ότι του είχαν κλέψει το Παράσημο, τον είχε καταβάλει ψυχολογικά και η καρδιά του δεν άντεξε την απώλεια, αυτού που θεωρούσε "το σημαντικοτερο πράγμα της ζωής του".
Ο καταγόμενος από το Ρέθυμνο συνταγματάρχης θα κηδευτεί, σύμφωνα με τους οικείους του, την ερχόμενη Δευτέρα ή Τρίτη, με σοβαρό το ενδεχόμενο η τελευταία του κατοικία να είναι στην ιδιαίτερη πατρίδα του, την Αγία Παρασκευή Ρεθύμνου.
Στον απολογισμό της ζωής του δηλώνει ότι οι πολιτικοί ηγέτες που συνελήφθησαν αμέσως μετά την επανάσταση, φυλακίσθηκαν σε «αριστοκρατικές» συνθήκες στο Πικέρμι.
Μάλιστα υποστήριξε ότι καθημερινά είχαν πλούσιο γεύμα και ότι έτρωγαν ακόμα και αστακούς. Όταν τον ρώτησαν γιατί αυτούς τους ισχυρισμούς δεν τους επανέλαβε και για τους εξόριστους στη Γυάρο, που οι συνθήκες διαβίωσης τους καταγγέλθηκαν διεθνώς, απάντησε ότι θάλασσα είχαν, μπορούσαν να κολυμπήσουν και να πιάσουν αστακούς.
Εν πάση περιπτώσει, το μόνο για το οποίο δεν μπορεί κανείς να κατηγορήσει αυτόν, όπως και όλους τους άλλους επαναστάτες της 21ης Απριλίου, είναι ότι πλούτισαν παράνομα, εις βάρος του κράτους, της πατρίδας και των συμπολιτών του. Ολοι πέθαναν φτωχοί και οι οικογένειές τους, σύζυγοι και παιδιά εξακολουθούν, όσοι ζουν, να είναι πένητες.
Για τις πράξεις του την περίοδο εκείνη δήλωνε διαρκώς ότι δεν μετάνιωσε και δε θα μετανιώσει ποτέ. «Ο στρατηγός που εκτελεί κάποιαν ενέργειαν, προηγουμένως την μελετά πολύ. Όταν την μελετήσει και αποφασίσει να την εκτελέσει, την εκτελεί και δεν μετανοεί. Γιατί να μετανοήσω που έκανα την 21η Απριλίου; Δεν μετανοώ καθόλου!», έλεγε χαρακτηριστικά σε συνεντεύξεις του μετά την αποφυλάκισή του.
Ο Στυλιανός Παττακός στις 23 Οκτωβρίου 1974 συνελήφθη και μεταφέρθηκε στην Κέα. Λίγο αργότερα και συγκεκριμένα στις 20 Ιανουαρίου 1975 προφυλακίστηκε.
Στη δίκη που ακολούθησε, το Πενταμελές Εφετείο τον έκρινε ένοχο στάσης και εσχάτης προδοσίας και τον καταδίκασε σε θάνατο, αλλά η ποινή μετατράπηκε σε ισόβια κάθειρξη.
Αποφυλακίστηκε το 1990.
«Θα έκανα και πάλι το ίδιο, εάν διαπίστωνα πως υπήρχε ανάγκη. Τώρα που είμαι γέρος συνεχίζω την επανάσταση, μέσα από τα βιβλία μου. Η Ελλάδα χρειάζεται ξανά έναν κουζουλό για να τη σώσει» έλεγε και τόνιζε ότι οι νέοι έχουν τη δύναμη να αλλάξουν τα δεδομένα αρκεί να το θελήσουν.
Ο τελευταίος Απριλιανός από τότε που αποφυλακίστηκε έμενε στο σπίτι του στα Άνω Πατήσια με τη σύζυγό του, Δήμητρα.
Μέχρι πριν από περίπου τρία χρόνια ακολουθούσε ακόμη στρατιωτικό πρόγραμμα. Ξυπνούσε πολύ νωρίς το πρωί, περπατούσε αρκετά, παρακολουθούσε την επικαιρότητα και διάβαζε βιβλία καθώς διαθέτει μία τεράστια βιβλιοθήκη.
Η κόρη του είχε πει τα εξής συγκλονστικά: «Πριν από δύο χρόνια χρειάστηκε να βάλει βηματοδότη. Ολα τα πληρώνουμε από την τσέπη μας. Το επίσημο κράτος τον θεωρεί νεκρό και γι’ αυτό είναι άνευ περίθαλψης και σύνταξης. Η μητέρα μου παίρνει μία σύνταξη χηρείας μόνο. Ευτυχώς, δεν αρρωσταίνει πολύ και συχνά κάποιοι γιατροί δεν του παίρνουν χρήματα μιας και τον αναγνωρίζουν».
«Ακόμη και σήμερα», όπως σημείωνε η κόρη του, «πρέπει να εμφανίζεται κάθε 5 μήνες και να περνάει από το δικαστήριο ακόμα και αν πέρασε τα 100 χρόνια1 . Είναι τελικά πολύ αστεία αυτά που συμβαίνουν στον τόπο. Αλλά όλα τα περίεργα εδώ συμβαίνουν».
Η κόρη του εξηγεί ότι όταν εκείνος βρισκόταν στη φυλακή, μη γνωρίζοντας για το πότε θα αποφυλακιστεί, προσπαθούσε να ενθαρρύνει την οικογένειά του. «Μας φέρθηκε πάρα πολύ καλά. Ακόμη και μέσα από τη φυλακή, όταν πηγαίναμε να τον επισκεφθούμε, μας έδινε κουράγιο. Μας στήριζε. Ήταν πάντα δίπλα στην οικογένειά του».
Μέχρι σήμερα ο Στυλιανός Παττακός έχει γράψει 11 βιβλία. «Τα περισσότερα τα έγραφε όταν ήταν στη φυλακή», λέει η κόρη του για να προσθέσει ότι: «Του πηγαίναμε κι εμείς βιβλία για να διαβάζει. Ήθελε μία ασχολία και αυτή ήταν η αγαπημένη του. Η συγγραφή και η ανάγνωση ιστορικών βιβλίων».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου