Μέρες που είναι, βλέπουμε να διοργανώνεται σειρά από εκδηλώσεις για τον Πόλεμο του ’40 και την Κατοχή. Στην αρχή παραξενευτήκαμε: από τόσο νωρίς αρχίσανε οι εκδηλώσεις για την 28η Οκτωβρίου; Η απάντηση είναι αρνητική. Οι εκδηλώσεις γίνονται στο πλαίσιο του εορτασμού της… 12ης Οκτωβρίου 1944, ημέρα απελευθέρωσης της Αθήνας. Πως; Τι’ν τούτ; Πρόκειται για μία ακόμη ιδέα της εθνομηδενιστικής ηγεσίας μας, των Λιάκων και των Φίληδων: Η 28η Οκτωβρίου πρέπει να υποβαθμιστεί και να αντικατασταθεί από την 12η. Όπως γίνεται στας προοδευμένας Ευρώπας, όπου εορτάζεται η νίκη επί των Γερμανών και το τέλος του πολέμου, αντί για την αρχή του. Ο εορτασμός της 28ης Οκτωβρίου ενοχλεί τους προοδευτικούς διανοούμενούς μας, καθώς συνιστά μια γιορτή πολεμοχαρή, εθνικιστική, μέσες άκρες φασιστική – έτσι μας λένε. Όπως και το 1821. Γιατί γιορτάζουμε την αρχή της Επανάστασης και όχι το τέλος της; Tα ίδια και με την 1η Απριλίου, εθνική γιορτή της Κύπρου, όταν, το 1955, ξεκίνησε ο αγώνας της ΕΟΚΑ για Ένωση.
Έτσι, λοιπόν, το υπουργείο Παιδείας διοργανώνει και σεμινάριο για τους εκπαιδευτικούς, με τίτλο, «Πόλεμος-Κατοχή-Αντίσταση-Απελευθέρωση: Προτάσεις για εναλλακτικούς τρόπους διδασκαλίας της περιόδου 1940-1944». Σ’ αυτό οι δάσκαλοι επιμορφώνονται στο επίμαχο ζήτημα: «Να γιορτάσουμε την απελευθέρωση και όχι την κήρυξη του πολέμου. Πώς προσεγγίζουμε τραυματικά και δύσκολα θέματα;». Για το υπουργείο, δηλαδή, το ΟΧΙ στους Ιταλούς συνιστά… κήρυξη πολέμου; Μας θυμίζει τις απόψεις του ανεκδιήγητου Νάσου Θεοδωρίδη, στην κομματική εφημερίδα του Σύριζα Αυγή, ο οποίος διατεινόταν πως δεν έπρεπε να αντισταθούμε στους Ιταλούς, μιας και δεν ζητούσαν τίποτε παραπάνω από… μιααπλή διέλευση του στρατού τους…
Έτσι είναι οι νεοφιλελεύθεροι, πάνω απ’ όλα ευαίσθητοι και ανθρωπιστές. Που σιχαίνονται τα όπλα και τους πολέμους. Και τις εξεγέρσεις και τις επαναστάσεις. Άλλωστε γι’ αυτούς όλοι ίδιοι είναι. Και οι επιτιθέμενοι και οι αμυνόμενοι, και οι κατακτητές και οι κατακτημένοι, και τα στρατεύματα της Βέρμαχτ και οι αντάρτες της Εθνικής Αντίστασης.Όποιος έχει την εξουσία, είναι πάντα υπέρ της ειρήνης. Κάθε σκέψη για αντίσταση ποινικοποιείται. Είναι αυτό το πνεύμα του τάχα μου ανθρωπισμού των ισχυρών, που οδήγησε, π.χ., τον Αντώνη Λιάκο, πολιτικό καθοδηγητή των «προοδευτικών» και «αντιεθνικιστών» ιστορικών να γράφει τα εξής: «Να ζητήσουμε από το Φίλη να απαγορέψει στα σχολεία τραγούδια που εξυμνούν τη γενοκτονία όπως το Πότε θα κάμει ξαστεριά, που βάζουμε και το τραγουδούν αθώα παιδάκια: «Να κάνω και μωρά παιδιά να κλαιν’ δίχως μανάδες»!»…
Ας πει, λοιπόν, κάποιος στους προοδευτικούς φωστήρες του τσιπρισμού ότι, σε αυτόν τον τόπο, με τη μακραίωνη αντιστασιακή παράδοση, έχουμε μάθει να μνημονεύουμε όχι τις νίκες και τις επιτυχίες μας, αλλά τις στιγμές εκείνες της ιστορίας, που αποφασίσαμε να αντισταθούμε και να αγωνιστούμε. Αυτός ο λαός έχει μάθει να γιορτάζει τα «όχι» του, ανεξαρτήτως συνεπειών. Το αντίθετο, δηλαδή, από αυτό που κάνει η Αριστερά του «ναι σε όλα». Που το μοναδικό «όχι» που είπε ήταν στη γελοία προεκλογική φιέστα του εγκληματικού δημοψηφίσματος.
Άλλωστε, και στους τρεις ιστορικούς σταθμούς που αναφέραμε, ποιο ήταν ακριβώς το τέλος του πολέμου, για το οποίο οφείλουμε να εορτάσουμε; Το τέλος της Επανάστασης του ΄21, με το κουτσουρεμένο κράτος-αποικία των Άγγλων και των Βαυαρών; Το τέλος της Κατοχής, με τα Δεκεμβριανά, τον κύριο Τσώρτσιλ και τον Εμφύλιο; Τις ΣυμφωνίεςΖυρίχης-Λονδίνου που προδώσανε την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα και ανοίξανε τον δρόμο στην τουρκική επιθετικότητα; Αυτά θέλετε να γιορτάσουμε; Βλέπετε, οι μεγάλες στιγμές της ελληνικής ιστορίας έχουν το συνήθειο να ξεκινάνε από τον λαό, με τους αγώνες και τις θυσίες του, και να τελειώνουνε από τους πολιτικούς και τις πρεσβείες, με τις… νουθεσίες τους. Ευχαριστούμε κύριε Φίλη, αλλά δεν θα πάρουμε. Αν εσείς έχετε εθιστεί τόσο στις υποκύψεις, δεν χρειάζεται να διδάξετε το «προσόν» σας αυτό και στα παιδιά μας.
Κάντε λοιπόν τις αναγκαστικές απαλλοτριώσεις
Να περάσουν οι βάρβαροι
Κάντε λοιπόν τις αναγκαστικές απαλλοτριώσεις
Να μην υπάρχουν νομικά κωλύματα για τη διέλευση
Γιατί παραγνωρίζουμε την συγκυριότητα των προγόνων,
Αυτοί που σας λέμε είναι όλοι εκπαιδευμένοι στο ναι.
Πού ν’ αναζητάμε άλλους τώρα,
Τι λόγος υπάρχει.
Ούτε ένα ψίχουλο άρνηση σε κάποια κόχη
Εμείς που πριν σπαργώναμεν απ’τα όχι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου