Το παραμύθι του συνδικαλισμού

Ο συνδικαλισμός είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο το οποίο συναντά ιδιαίτερα μεγάλη απήχηση στην ελληνική κοινωνία.
Η πλειοψηφία των Ελλήνων εργαζόμενων, ζώντας σε μια χώρα που συντηρεί ένα βαθιά ριζωμένο πελατειακό κράτος, έχει καταστήσει το συνδικαλιστικό φαινόμενο, κομμάτι της εργασιακής της ζωής και μέσον προώθησης των συμφερόντων της.
Το συνδικαλιστικό κίνημα έχει τις ρίζες του στη Δυτική Ευρώπη, την περίοδο που ξεκινά από τα μέσα του 15 ου αιώνα μ.Χ.. Τότε, δημιουργήθηκαν οι λεγόμενες συντεχνίες, δηλαδή εργατικές ενώσεις, που σκοπό είχαν να προωθήσουν τα συμφέροντα μιας συγκεκριμένης εργατικής τάξης. Οι ενώσεις αυτές, βασισμένες στην ιδέα ότι οι εργαζόμενοι άνθρωποι έχουν κάποια πάγια διακαιώματα, που χρίζουν προστασίας, προσπάθησαν να εξασφαλίσουν ότι θα δημιουργηθεί ένα καθεστώς βιώσιμης κοινωνικής πολιτικής, το οποίο θα αναγνωρίζει την ιδιαίτερη θέση που κατέχει ο εργαζόμενος άνθρωπος στην κοινωνία. Το συγκεκριμένο μοντέλο κατόρθωσε, με την πάροδο των ετών και την ανάδυση της δημοκρατίας στις περισσότερες χώρες του κόσμου, να εξασφαλίσει τα βασικά εργατικά δικαιώματα (σε κάποιες περιπτώσεις και των δύο φύλων), καθώς και να οικοδομήσει ένα καθεστώς ανθρώπινης αξιοπρέπειας, μέσα στο οποίο όλοι έχουν τα ίδια εργασιακά δικαιώματα και τις ίδιες ευκαιρίες.
Ωστόσο, σε κάποιες συγκεκριμένες χώρες, κυρίως σε αυτές του πρώην ανατολικού μπλοκ, καθώς και των Βαλκανίων, παρατηρείται το φαινόμενο οι συνδικαλιστές να ασκούν έλεγχο σε κάθε πολιτική απόφαση και γενικότερα σε όλες τις πτυχές της ζωής ενός εργαζόμενου, καθώς και της κοινωνίας στο σύνολό της. Στην Ελλάδα, συγκεκριμένα, ο συνδικαλισμός έχει αναχθεί σε σημαντικό πολιτικό παράγοντα. Οι περισσότεροι, τείνουν να συνδέουν τον συνδικαλισμό με την Αριστερή-Κομμουνιστική ιδεολογία, για το λόγο ότι οι πλειοψηφία των λεγόμενων ''εργατοπατέρων'' ανήκουν σε αριστερές αντικαπιταλιστικές οργανώσεις. Αυτό το γεγονός έχει ασκήσει σημαντική πίεση στην ελληνική κοινωνία, καθώς για να εξασφαλίσει κάποιος εργασία, σε ορισμένα επαγγέλματα, πρέπει να έχει καλές σχέσεις τόσο με τους συνδικαλιστές, όσο και με τις λεγόμενες υποστηρικτικές οργανώσεις αριστερού τύπου.
Επίσης, σημαντικό είναι να τονισθεί το αρνητικό γεγονός της εισαγωγής του συνδικαλισμού στον χώρο της εκπαίδευσης. Οι καθηγητές που ανήκουν σε κάποιο συνδικάτο, τείνουν να προωθούν με κάθε τρόπο την ιδεολογία τους, ακόμα και κατά την ώρα της διδασκαλίας. Έτσι, ασκούν έμμεση, αλλά και άμεση προπαγάνδα στα μυαλά ανήλικων παιδιών, που δεν έχουν ακόμα σχηματίσει κάποια ολοκληρωμένη πολιτική άποψη. Ακόμα ένα αρνητικό στοιχείο, είναι το γεγονός ότι οι καθηγητές-συνδικαλιστές, παρακινούν τους μαθητές σε απεργιακές κινητοποιήσεις και καταλήψεις, με το επιχείρημα ότι θίγονται τα εργασιακά δικαιώματα των ίδιων, καθώς και η αξιοπρέπεια της μαθητικής κοινότητας.
Ο συνδικαλισμός, όταν ασκείται με ορθολογικό τρόπο, μπορεί να προσφέρει σημαντικά αποτελέσματα στον εργασιακό τομέα. Ωστόσο, όταν χρησιμοποιείται ως μέσον προπαγάνδας και προώθησης κάποιας ιδεολογίας, χάνει το νόημα του και συνδέεται με το λεγόμενο πελατειακό κράτος. Η πηγή του συνδικαλισμού, πέρα από τις επίσημες ιστορικές αφηγήσεις, έχει τις ρίζες της στις λεγόμενες λέσχες, όπου οι αιώνιοι δυνάστες των ανθρώπων καταστρώνουν σχέδια, ώστε να κρατούν τα πλήθη κοιμισμένα, δίνοντας τους πρώτα τα προβλήματα και μετά τις λύσεις . Οι χάρτες των δικαιωμάτων των ανθρώπων, στην ουσία δεν έχουν καμία απολύτως αξία, καθώς έχουν δοθεί ως ένα ανεκτίμητο δώρο στην ανθρωπότητα, ενώ στην πραγματικότητα είναι το παραμύθι που αποκρύπτει την καταδυνάστευση των ανθρώπων από τα αιώνια αφεντικά.