Κάθε μέρα και πιο κάτω

Είμαστε εμείς απαισιόδοξοι που βλέπουμε ότι η χώρα βρίσκεται στον πάτο; Είμαστε άραγε πεσιμιστές που εκτιμούμε ότι η Ελλάδα είναι αντιμέτωπη με μια ιστορική καταστροφή; Κάθε μέρα και πιο κάτω, κάθε μέρα και σε μεγαλύτερο βούρκο και δεν βλέπουμε ελπίδα;

Δεν είναι μόνο τα οικονομικά. Στο κάτω – κάτω ποιος χ…ε για τους αριθμούς. Είναι κυρίως η αίσθηση της παραίτησης μιας χώρας, είναι η αίσθηση ότι δεν υπάρχει από κάπου να πιαστεί ο πολίτης.

Ακόμη κι αυτό που έγινε με τους Αλβανικής καταγωγής νεοσύλλεκτους στον ελληνικό στρατό δείχνει ότι έχουμε πάρει στραβό δρόμο.

Ακόμη κι αυτό που γίνεται με τους συνεχείς τσακωμούς δημοσιογράφων για το ποιος άρπαξε πιο πολλά δείχνει ότι είμαστε στον πάτο. Το πολιτικό σύστημα δείχνει άβουλο να καταθέσει προτάσεις για διέξοδο της χώρας από την κοινωνική και αξιακή κρίση. Η Παιδεία διαλυμένη βγάζει απλούς σκλάβους που κυνηγάνε το μεροκάματο, σκύβουν το κεφάλι στα κόμματα και περιμένουν ανταπόδοση για τις ψήφους. Οι καλοί, οι έξυπνοι, οι ταλαντούχοι φεύγουν στο εξωτερικό γιατί εδώ δεν έχουν από κάτι καλό να πιαστούν.

Ο κρατικός μηχανισμός, οι δήμοι, οι λοιπές δομές είναι παντελώς διαλυμένες. Ταλαιπωρούν τους πολίτες, τους φορτώνουν με ευθύνες που δεν τους ανήκουν και κανείς δεν πληρώνει γιατί δεν κάνουν τη δουλειά για την οποία πληρώνονται.

Ο λαϊκισμός κυριαρχεί παντού γιγαντώνοντας τα έτσι κι αλλιώς μεγάλα μειονεκτήματα των Νεοελλήνων.

Και πάμε στα κόμματα. Τι να πει κανείς για τον ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος μέσα σε λίγο χρόνο κατάφερε να κάνει την Ελλάδα να φαίνεται πιο μικρή, πιο άθλια, πιο ξένη για τους Έλληνες που ζουν εδώ αλλά και για εκείνους που είναι μακριά και κάποτε θα ήθελαν να γυρίσουν σε μια κανονική χώρα.

Όσο για τη Νέα Δημοκρατία. Ποιος πραγματικά πιστεύει ότι μπορεί να έχει αλλάξει; Ότι άφησε πίσω της τα λάθη και μπορεί να αποτελέσει το αποκούμπι του κάθε πολίτη;

Δεν είναι απλά θέμα προσώπων, δεν μας φταίει ο Κυριάκος ή κάποιος άλλος. Είναι θέμα νοοτροπίας. Μπορεί αλήθεια η ΝΔ να γίνει η ελπίδα που χρειάζονται οι Έλληνες;

Ζητείται ελπίς κι όχι όπως έλεγε το παλιό τραγουδάκι «είσαι η ελπίδα μας, πήδα, πήδα, πήδα μας».

Όμως, κάποτε θα πρέπει να κάνουμε όλοι την αυτοκριτική μας. Τι επιλέγουμε, πώς λειτουργούμε, πώς ψηφίζουμε ή πώς είμαστε πραγματικοί Έλληνες. Γιατί π.χ. να έχουμε επιλογές όπως ο Αλέξης, ο Κυριάκος ή η Φώφη; Γιατί δεν ξεπηδούν μέσα από την κοινωνία νέοι πολιτικοί που μπορούν να εμπνεύσουν;

Γιατί οι θεσμοί όπως η τέταρτη εξουσία, ο τύπος δηλαδή, η Δικαιοσύνη, ο Στρατός ή η Αστυνομία να μην μπορούν να αποτελέσουν την ασπίδα στις θύελλες που έρχονται; Γιατί όλα διαλύονται κι εμείς το βλέπουμε απαθείς να συμβαίνει κι απλά γυρίζουμε το κεφάλι μόνο και μόνο για να μην αποδεχθούμε τις ευθύνες μας;

Κάποτε πρέπει να σταματήσει η κατηφόρα της πατρίδας και πρέπει να το κάνουμε εμείς αρχικά και μετά οι πολιτικοί ταγοί της χώρας. Εκτός βέβαια κι αν βολευόμαστε με μια μικρή, βρόμικη, διεφθαρμένη, ανάξια του παρελθόντος της πατρίδα. Ίσως είναι κι αυτό μια κάποια λύση.