«Είναι ωραίο να πεθαίνεις για τα ιδανικά της πατρίδας σου γιατί τουλάχιστον αυτό είναι τίμιο»
Μίκης Μάντακας 1952-1975
Στις 28 Φεβρουαρίου 1975 στην Ρώμη, έπεσε νεκρός από την κόκκινη τρομοκρατία ο νεαρός Έλληνας εθνικιστής, Μιχάλης Μάντακας, Το όνομά του ίσως είναι άγνωστο στο ευρύ κοινό στην χώρα μας, όμως ο Μ. Μάντακας είναι ένας φλογερός εθνικιστής επαναστάτης, που έδωσε την ζωή του για τις ιδέες του. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Στην Ιταλία πήγε για να σπουδάσει ιατρική. Εκείνη την εποχή στην Ιταλία επικρατούσε κλίμα κόκκινης τρομοκρατίας που είχε στόχο την εξουδετέρωση του εθνικιστικού κινήματος. Πραγματοποιούνταν βομβιστικές επιθέσεις, συγκρούσεις σε επίπεδο νεολαίας ανάμεσα σε αριστερούς και εθνικιστές, όμως οι αριστεροί τρομοκράτες, όπως πάντα, ως προστατευόμενοι του συστήματος έμεναν ατιμώρητοι. Ήταν τα λεγόμενα «χρόνια του μολυβιού» (γιατί οι σφαίρες γίνονται από μολύβι) και καθώς οι Ιταλοί εθνικιστές μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ήταν σε κατάσταση πολιτικής ημιπαρανομίας, είχαν να αντιμετωπίσουν τόσο την επίσημη κρατική καταστολή με διώξεις και φυλακίσεις, όσο και την ωμή δολοφονική βία της άκρας αριστεράς. Το σύνθημα που κυριαρχούσε εκείνον τον καιρό ήταν: «Να εξοντώνεις έναν φασίστα δεν είναι αδίκημα». Οι δρόμοι θύμιζαν καθημερινά πεδίο μάχης με την τρομοκρατία των αναρχοαριστερών να κυριαρχεί.
Στις 16 Απριλίου 1974 εξωκοινοβουλευτικοί και αναρχικοί πυρπόλησαν το σπίτι του Γραμματέα μίας τοπικής οργάνωσης του MSI (Ιταλικό Κοινωνικό Κίνημα, η πολιτική έκφραση του ιταλικού εθνικισμού) στην Ρώμη, με αποτέλεσμα να καούν ζωντανά τα δύο του παιδιά ηλικίας 23 και 8 ετών. Ο ένας από τους τρεις δολοφόνους, ο Lollo, συνελήφθη και παραπέμφθηκε σε δίκη. Οι διάφορες ομάδες της άκρας αριστεράς οργάνωναν δημόσιες συγκεντρώσεις και θορυβώδεις πορείες απαιτώντας την απελευθέρωση του δολοφόνου. Ο Μιχάλης στο πανεπιστήμιο, κατόπιν γνωριμίας του με συμφοιτητές μέλη του εθνικιστικού κινήματος, εντάσσεται στο ΜSI. Το περιοδικό «Αντιπληροφόρηση» που εκδιδόταν από την νεολαία του κινήματος γράφει: «Όποιος έχει γνωρίσει τον Μίκη συμφωνεί στο ότι ήταν ένα παιδί λογικό, ήρεμο, ευγενικό και χαμογελαστό. Σεβόταν τα δικαιώματα των άλλων και ήταν ενάντια στην πολιτική βία».
Στις 24 Φεβρουαρίου 1975 αρχίζει η δίκη του Lollo. Έξω από τα δικαστήρια εθνικιστές και αριστεροί συγκρούονται. Οι συγκρούσεις και οι ταραχές συνεχίζονται και τις επόμενες ημέρες της δίκης με αποκορύφωμα την 28η Φεβρουαρίου. Εκείνη την ημέρα στο δικαστήριο βρίσκεται και ο Μιχάλης μαζί με άλλους εθνικιστές. Όταν διεκόπη η δίκη για το μεσημέρι, οργανώνονται για να βγουν. Χρειάζεται πολλή προσοχή γιατί οι αριστεροί τους περιμένουν έξω οπλισμένοι, ενώ ταυτόχρονα ξύλα, πέτρες και μολότοφ πέφτουν βροχή. Καταφεύγουν με δυσκολία στην κοντινή τοπική του MSI. Οι αναρχικοί σχεδόν τους περικυκλώνουν, ρίχνουν μολότοφ και ο διάδρομος που οδηγεί στην έξοδο έχει γεμίσει φλεγόμενη βενζίνη. Οι εθνικιστές προκειμένου να μην καούν ζωντανοί, αποφασίζουν να βγουν από δύο εξόδους για να αιφνιδιάσουν τους αριστερούς. Βγαίνοντας δέχονται επίθεση από μολότοφ και πυροβολισμούς.
Μία σφαίρα διαπερνά το κρανίο του Μιχάλη και σφηνώνεται εσωτερικά του δεξιού κροτάφου του. Χάνει τις αισθήσεις του και οι συναγωνιστές του τον μεταφέρουν στα χέρια πίσω πάλι στα γραφεία. Αργότερα στο χειρουργείο αφήνει την τελευταία του πνοή… Οι εφημερίδες της Αριστεράς που κυκλοφόρησαν την άλλη μέρα είχαν τους τίτλους: «Το να σκοτώνεις έναν φασίστα δεν είναι έγκλημα». «Οι φασίστες έψαχναν φασαρίες και τις βρήκαν, έψαχναν νεκρό και τον είχαν». Στα πρωτοσέλιδα έγραφαν: «Ένας Έλληνας φασίστας σκοτώθηκε χθες, αλλά κανείς δεν λυπάται γι’ αυτόν». «Νεκρός χθες ο ναζιστής Μιχάλης Μάντακας, πράκτορας των εγκαθέτων της ελληνικής χούντας. Ψάχνονταν από καιρό οι φασίστες και να τα αποτελέσματα»…
Ο δολοφόνος του ήταν ο Alvaro Lojacono μέλος των Ιταλών Κομμουνιστών και αργότερα των Ερυθρών Ταξιαρχιών, ο οποίος κατηγορήθηκε για σωρεία εγκλημάτων. Παρότι καταδικάστηκε το 1981 σε ποινή κάθειρξης 16 ετών (για άλλες δολοφονίες είχε καταδικαστεί ισόβια), όσο ήταν στην φυλακή σπούδασε δημοσιογραφία και από το 1999 κυκλοφορεί ελεύθερος!
Η κηδεία του Μιχάλη έγινε στην Ρώμη στις 3 Μαρτίου, όπου συνέρρευσε πλήθος κόσμου και δύο μέρες αργότερα η σωρός του μεταφέρθηκε στην πατρική γη. Κάθε χρόνο στο σημείο που δολοφονήθηκε, συγκεντρώνονται Ιταλοί αλλά και Έλληνες εθνικιστές. Μέσα στην απόλυτη σιωπή όλοι σε στάση προσοχής ακούν μια φωνή να σκίζει τον αέρα Camerati Mantakas. Και όλοι απαντούν… Presente!
Μπορεί οι εποχές να αλλάζουν, οι ήρωες όμως που ποτίζουν με το αίμα τους το δέντρο του εθνικισμού και της λευτεριάς, ξεπερνούν τα όποια χρονικά δεδομένα και μας αφήνουν μία παρακαταθήκη: να συνεχίσουμε τον αγώνα, δικαιώνοντας με έμπρακτο τρόπο την μνήμη τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου