ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΣΤΟΝ ΜΕΛΙΓΑΛΑ

Η Παναγιώτα Κουή ,στέλεχος του κόμματος στον Πύργο , εκπροσώπησε την Λαϊκή Ελληνική Πατριωτική Ένωση (Λ.Ε.Π.ΕΝ) στην τελετή μνήμης για τα αθώα θύματα των κομμουνιστών στον Μελιγαλά Μεσσηνίας καταθέτοντας στεφάνι προς τιμήν τους.

Η σφαγή στον Μελιγαλά και ο Βελουχιώτης... 

Οι πληγές οι οποίες προξένησε η Κομμουνιστική λαίλαπα κατά την περίοδο 1944-1949, ήτο πολύ περισσότερες για την πατρίδα μας, από ότι προξένησε η τριπλή κατοχή, Ενώ όλες οι χώρες κοιτάνε πως και πώς να ορθοποδήσουνε από τον Β’ «Παγκόσμιο» πόλεμο, (τι παγκόσμιος πόλεμος ήταν άραγε, όταν τα θέατρα επιχειρήσεων ήταν στην Ευρώπη) η Ελλάδα, είναι έτοιμη σε «αδελφοκτόνο» σπαραγμό κι’ αυτή η φορά ο εσωτερικός εχθρός, είναι «Έλληνας». Το πρωινό της 9η Σεπτεμβρίου 1944, ημέρα Κυριακή οι Κομμουνιστές επιτίθενται στην πόλη της Καλαμάτας με δύο Συντάγματα Πεζικού και με χιλιάδες χωρικούς βιαίως επιστρατευμένους. Μετά από σκληρή μάχη που κράτησε περίπου 12 ώρες, συντρίβεται η φρουρά της πόλεων, η οποία ελέγχει το πιθανόν σημείον εισβολής και μετά από απεγνωσμένες προσπάθειες, αποφασίζετε η ηρωική έξοδος των πολιτών και των υπερασπιστών από την Καλαμάτα, προς το χωριό Μελιγαλάς. (Η πηγάδα του θανάτου) την σπουδαιότερη βάση αντίστασης των εθνικοφρόνων στην Καλαμάτα και σε ολόκληρη την Μεσσηνία. Χαράματα της 10ης Σεπτεμβρίου, οι ΕΛΑΣίτες (ΕΑΜ-ΕΛΑΣ) γίνονται οι κυρίαρχοι της πόλεως της Καλαμάτας, λεηλατούν την πόλη, καταστρέφουν τα πάντα και δεν αφήνουνε τίποτα όρθιο, μια και οι πολεμιστές και ο άμαχος πληθυσμός έχει πάει στο Μελιγαλά, μη έχοντας άλλη διέξοδο. Υπολογίσιμος εχθρός των συμμοριτών, είναι οι εθνικόφρονες οι οποίοι και αποτελούν το τάγμα Μελιγαλά, αλλά είναι λίγοι για να αντιμετωπίσουν τους κομμουνιστές του αδίστακτου Άρη Βελουχιώτη, δίνει πρώτος το σύνθημα και λέει στα «λεβεντόπαιδα» του ΕΑΜ –ΕΛΑΣ να μην αφήσουν τίποτα όρθιο. Η εγκληματική προσωπικότητα του Βελουχιώτη Τώρα για το ποιος ήταν ο Άρης Βελουχιώτης, το λέει ξεκάθαρα ο Νίκος Ζαχαριάδης, ο Γ.Γ. του ΚΚΕ στην εξομολόγηση του. Λέει λοιπόν ο Ζαχαριάδης, ο ηγέτης του ΚΚΕ:  «ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΠΑΣΤΡΙΚΟ ΑΝΘΡΩΠΟ ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΛΑ! ΘΑ ΣΤΑΘΩ ΜΟΝΟ ΣΕ ΜΕΡΙΚΑ ΣΤΗΝ ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΤΟΥ ΖΩΗ ΗΤΑΝ ΕΚΦΥΛΟΣ, ΔΙΕΦΘΑΡΜΕΝΟΣ, ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΑ ΑΝΩΜΑΛΟΣ». Ο Ζαχαριάδης τα λέει αυτά. Μέχρι και σι-ντι με την …. πολυτάραχη ζωή του, που επιμελήθηκε ο Βιογράφος – υμνωδός του, Δ. Χαριτόπουλος μοίρασαν τα «ΝΕΑ», για να θυμούνται οι παλιοί και να…μαθαίνουν οι νέοι. Έγινε λοιπόν η νεκρανάσταση του «Μιζέρια», του ανθρώπου που ήθελε την Ελλάδα μέχρι τον Όλυμπο! «Ξέχασε» όμως ο Χαριτόπουλος να μας πει, στο Βιβλίο ύμνος που έγραψε για τον Βελουχιώτη, ότι ο αρχικαπετάνιος του ΕΛΑΣ ήταν ομοφυλόφιλος. Παραθέτω και την άποψη του μακαρίτη πλέον συγγραφέα Ηλία Πετρόπουλου, ανθρώπου μακράν πάσης… φασιστικής υποψίας, γνωστού εν ζωή, αριστερού με περικεφαλαία. Ο μακαρίτης Πετρόπουλος, χαρακτηρίζει κατ’ αρχάς τον… ραψωδό Χαριτόπουλο αδαή, επιπόλαιο, ψεύτη, που το βιβλίο του βρίθει από ανακρίβειες. Στη συνέχεια ο αθυρόστομος Πετρόπουλος, αναφέρεται εκτενώς στον Βίο και στην …. αλητεία του Βελουχιώτη δημοσιεύοντας κι ένα σκίτσο του, με ζαρτιέρες, ενισχύοντας έτσι τις υπάρχουσες υποψίες, πως ο κομουνιστής αρχικαπετάνιος της τρομοκρατικής αριστεράς, ήταν … «λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ’ αγόρι μου». Θαυμάστε λοιπόν σύντροφοι Αριστεροί τον Άρη σας, τον ... 

Η επίθεση και η επακόλουθη σφαγή Το πρωί της 13ης Σεπτεμβρίου 1944 αρχίσει η επίθεση κατά του Μελιγαλά, όπου ο πληθυσμός του από 3.000 που ήταν, έχει φθάσει την στιγμή εκείνη σε 7.000 φιλοξενώντας τους Έλληνες όλων των γύρω περιοχών. Ο Μελιγαλάς κρατάει καλά. Οι γενναίοι Έλληνες πατριώτες πολεμούν νυχθημερόν σας λιοντάρια. Στις 14 Σεπτεμβρίου, ημέρα της γιορτής του Τίμιου Σταυρού, για να δείξουν οι κομμουνιστές ότι είναι εχθροί και καταστροφείς όλων των αιωνίων αξιών, φθάνουν αλαλάζοντας κοντά εις τα συρματοπλέγματα του στρατοπέδου των Ελλήνων, για να χορτάσουν τις βρωμερές ψυχές τους με αίμα αδελφικό. Η προσπάθεια των γενναίων πολιορκημένων να ζητήσουν βοήθεια από τους Γαργαλιάνους αποτυγχάνει καθώς και το σχέδιο τους για έξοδο από το Μελιγαλά, και τέλος, κατόπιν προδοσίας, οι συμμορίτες κατορθώνουν και εισχωρούν στις γραμμές των αμυνομένων. 12 το μεσημέρι της 15ης Σεπτεμβρίου 1994. Ο Μελιγαλάς παραδίδεται στα χέρια των εξαγριωμένων ελασιτών με επικεφαλής τον Άρη Βελουχιώτη με τους μαυροσκούφηδες εγκληματίες καβαλάρηδες του με Σλαβικά ρούχα της Στέπας. Ακολουθούν σκηνές φρίκης, σκηνές ντροπής για το ανθρώπινο γένος. Η πηγάδα του Μελιγαλά θα γεμίσει ελληνόπουλα που σφαγιάσθηκαν αγρίως από τους κομμουνιστές. Αμέσως σφάζονται 41 τραυματίες στο Νοσοκομείο με όλο το ιατρικό προσωπικό. Αθώα γυναικόπαιδα και γέροι κομματιάζονται στους δρόμους, έγκυες γυναίκες ξεκοιλιάζονται, κοπέλες βιάζονται κτηνωδώς. Η Ελληνική σημαία κατεβαίνει από την Κοινότητα και στην θέση της βάζουν ένα κόκκινο πανί. Στις 16 Σεπτεμβρίου φυλακίζονται όσοι απέμειναν ζωντανοί, ενώ τα γυναικόπαιδα κλείνονται χωρίς νερό και φαί σε διάφορα υπόγεια. 18 έγκριτοι Καλαματιανοί, οι οποίοι ατυχώς γλύτωσαν, οδηγούνται στην Καλαμάτα, όπου κατακρεουργούνται και τους κρεμούν στα πολύφωτα του Δημοτικού φωτισμού της κεντρικής πλατείας της Καλαμάτας. Τέλος όλοι οι φυλακισμένοι οδηγούνται δεμένοι, ανά τρεις, 2 χιλιόμετρα έξω από τον Μελιγαλά στην μεγάλη δεξαμενή, γνωστή ως πηγάδα, όπου με τα φοβερά σύνεργα βασανιστηρίων, όπως πριόνια, τσεκούρια, τσουγκράνες, μαχαίρια, κονσερβοκούτια, κατασφάζονται και πετιούνται μέσα στην πηγάδα μαζί με πολλούς ζωντανούς στα τεράστια από φρίκη και σπαραγμό μάτια των οικογενειών τους, οι οποίες υποχρεωθήκαν να παρακολουθήσουν τα βασανιστήρια και τη σφαγή των οικείων τους. Η σελίδα αυτή της Ιστορίας μας είναι ντροπή και παραφωνία μεταξύ των άλλων ενδόξων σελίδων της. Είναι όμως οδυνηρή διδαχή και για το σήμερα, για το αύριο, για το πάντα. Τιμή και δόξα και ευγνωμοσύνη σε αυτούς, που με το αίμα τους κράτησαν το όνομα του Έλληνος ψηλά, καθαρό, άσπιλο. Και τέτοιο είναι και το 1500 ένδοξοι νεκροί του Μελιγαλά. Πρέπει λοιπόν να τιμάται η μνήμη των θυμάτων του Μελιγαλά για να μας θυμίζει τον άδικο χαμό τους, αλλά και την βαρβαρότητα των ανθελλήνων σφαγέων τους….ΘΝΗΤΟΙ, ΤΟΙΣ ΑΘΑΝΑΤΟΙΣ ΓΟΝΥ ΚΛΙΝΑΤΕ!!...