Βρισκόμαστε προ εξελίξεων...

1) Βρισκόμαστε προ εξελίξεων...
Ο τρόπος που χειρίστηκε η κυβέρνηση το "Μακεδονικό” είναι ενδεικτικός της αντίληψης των πραγμάτων που διαθέτει η ηγετική της ομάδα και της γενικότερης ικανότητας διαχείρισης που την διακρίνει.

Η κυβέρνηση και ο κ. Τσίπρας αξιολόγησαν την πίεση από Ευρωπαίους και Αμερικάνους για λύση στο όνομα της γειτονικής χώρας προκειμένου αυτή να γίνει δεκτή στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ στη συνέχεια, σαν διπλή ευκαιρία.
Κατ’ αρχήν σαν μια ευκαιρία ακόμη προκειμένου να αποδείξουν στους δανειστές, εταίρους και συμμάχους πως είναι μια κυβέρνηση πειθήνια στις στρατηγικές τους επιδιώξεις και κυρίως ικανότερη από τους αντιπάλους της στην πολιτική σκηνή να εξασφαλίσουν το επιθυμητό αποτέλεσμα με τις λιγότερες αντιδράσεις.
Κατά δεύτερον η κυβέρνηση εξέλαβε τη διαδικασία εξεύρεσης μιας συμβιβαστικής λύσης με τη γειτονική χώρα σαν μια ευκαιρία να κερδίσει πόντους έναντι των πολιτικών της αντιπάλων και κυρίως της Κεντροδεξιάς Νέας Δημοκρατίας που προηγείται στις δημοσκοπήσεις. Θεωρούσε πως η δεξιά πτέρυγα της ΝΔ δύσκολα θα αποδεχόταν μια συμβιβαστική λύση με την οποία θα συμφωνούσαν οι δυνάμεις του Κέντρου που έχουν συσπειρωθεί εκεί.
Σε αμφότερους τους στόχους η κυβέρνηση απέτυχε...
Οι αντιδράσεις που προκάλεσε στην κοινωνία, στα κόμματα της αντιπολίτευσης αλλά και στον ίδιο τον κυβερνητικό συνασπισμό ήταν ιδιαίτερα έντονες και απειλούν να οδηγήσουν σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις.
α) Κοινωνία...
Σε όλες τις δημοσκοπήσεις τα 2/3 της κοινής γνώμης φέρονται εναντίον μιας σύνθετης ονομασίας που θα περιέχει τον όρο Μακεδονία...
Οι αυθόρμητες συγκεντρώσεις για το "Μακεδονικό” σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα ήταν ιδιαίτερα μαζικές για τα δεδομένα της περιόδου που διανύουμε. Επιπλέον αποτέλεσαν ευκαιρία για να εκδηλωθεί μια ευρύτερη δυσαρέσκεια της κοινωνίας προς την κυβέρνηση της οποίας η αποδοχή και η δεκτικότητα με βάση όλες τις έρευνες είναι περί το 20-25% της κοινής γνώμης.
Έδωσε την ευκαιρία στη ΝΔ που στις δημοσκοπήσεις κινείται πέριξ του 35% να συγχρωτιστεί με τα 2/3 της κοινωνίας και κυρίως με το 30% περίπου της κοινής γνώμης που κρατά αποστάσεις από το πολιτικό σύστημα και εκφράζει μια θολή αντισυστημική στάση. Για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια οι οπαδοί του "Κανένα” διαδήλωσαν δίπλα σε χειροκροτούμενα στελέχη της ΝΔ. Παλιότερα αυτό το προνόμιο στις πλατείες των αγανακτισμένων το είχαν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ.
2) Κόμματα...
Αν η κυβέρνηση πριν το ζήτημα πάρει έκταση στην κοινή γνώμη, είχε καλέσει τους αρχηγούς των κομμάτων της αντιπολίτευσης και προσπαθούσε να τους διαμορφώσει μια κοινή εθνική στάση, θα είχε καταφέρει να εξασφαλίσει μεγαλύτερη ανοχή τόσο από τα κόμματα όσο κυρίως και από την κοινωνία.
Το 2008 επί κυβέρνησης Καραμανλή και της συνόδου στο Βουκουρέστι δεν είχε κινητοποιήσεις. Η κυβέρνηση είχε πάει εκεί αφού πρώτα είχε εξασφαλίσει μια "εθνική γραμμή”.
Η άγνοια της έκτασης και της σημασίας του θέματος ώθησε τον κ. Τσίπρα να προτιμήσει να κινηθεί με μικροπολιτικά κίνητρα. Αντί να εξασφαλίσει την ενιαία στάση του ίδιου του κυβερνητικού συνασπισμού και τη συναίνεση της αντιπολίτευσης, για λόγους εντυπώσεων έτρεξε να ενημερώσει πρώτο τον καθ’ όλα αναρμόδιο Αρχιεπίσκοπο. Η εκκλησία όταν αντελήφθη στη συγκέντρωση της Θεσσαλονίκης την ευαισθησία αλλά και την ανάγκη της κοινής γνώμης για αντίδραση, ανέκρουσε πρύμναν...
Πέραν του Ποταμιού η συγκομιδή συναίνεσης από την αντιπολίτευση ήταν φτωχή...
Η ΝΔ προφανώς και εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία να συγχρωτιστεί με την πλειοψηφία της κοινωνίας προτιμώντας να μην πάρει σαφή θέση για το ζήτημα πριν πάρει η κυβέρνηση...
γ) Ο κυβερνητικός συνασπισμός...
Αντί να προκαλέσει ρήγματα στην αντιπολίτευση η κυβέρνηση προκάλεσε ρήγματα στον ίδιο της τον κορμό.
Στελέχη των Ανεξάρτητων Ελλήνων πήραν ανοιχτά αποστάσεις από τις επιλογές της κυβέρνησης. Η "κλωτσοπατινάδα” μεταξύ του κ. Δ. Καμμένου και του κ. Δ. Παπαδημούλη τον οποίο αποκαλεί δημόσια "ρουφιάνο” εκτός από την αστεία της διάσταση συνιστά και τραγική εικόνα για μια κυβέρνηση.
Η πολιτική κίνηση "Πράττω” από την οποία προέρχονται οι υπουργοί Εξωτερικών και Προστασίας του Πολίτη κάλεσε τα μέλη της να συμμετάσχουν στη συγκέντρωση της Αθήνας η οποία είχε σαν στόχο τη στάση της κυβέρνησης και του Υπουργού στο ζήτημα.
Οι συγκεντρώσεις από μόνες τους σπάνια ρίχνουν κυβερνήσεις. Όταν ξεπερνούν κάποια όρια μαζικότητας και παλμό των συμμετεχόντων όμως εκφράζουν κάποια υπόγεια δυναμική που υφέρπει στην κοινωνία και δεν έχει προλάβει ακόμη να αποκρυσταλλωθεί πολιτικά.
Αν ισχύει αυτό τότε βρισκόμαστε προ εξελίξεων...