Η Ελλάδα είναι ένα στάδιο πριν την σκύλευση.

Πάρ’τε τα Ίμια πίσω


Η Ελλάδα είναι ένα στάδιο πριν την σκύλευση. Οι εγκληματικές πολιτικές πρακτικές της Μεταπολιτεύσεως και η οικονομική βουλιμία των εγκαθέτων κάθε εξουσίας οδήγησε τη χώρα στα βράχια, εκεί όπου κυριολεκτικώς τσακίστηκε. Έκτοτε, δηλαδή από το 2008 και εντεύθεν, το ελλαδικό κράτος ζει με μηχανική υποστήριξη. 

Μνημόνια επί μνημονίων μόνο και μόνο επειδή το ελλαδικό πολιτικό σύστημα απέτυχε να επικοινωνήσει εγκαίρως και να συνεννοηθεί. Το Α.Ε.Π. της χώρας κατακρημνίσθηκε και στο τέλος αυτής της επώδυνης κρίσεως ζούμε έναν εφιάλτη. 
Μια κυβέρνηση πρόχειρη, αντεθνική, αντιπαραγωγική, εθνοκτόνα και επικίνδυνη διαχειρίζεται τις τύχες της Ελλάδας, όπως οι «χρήσιμοι ηλίθιοι» που εξυπηρετούν σκοπούς αλλότριους από το raison d’ etat*. 

Ίσως έχουν λάβει υποσχέσεις, από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, για το πέρασμα σε μια άλλου είδους επιτήρηση μετά τον Αύγουστο του τρέχοντος έτους και αυτό σε συνδυασμό με μια άνευ προηγουμένου λαγνεία για την εξουσία άγει σε εθνική τραγωδία.

Αυτό είναι το πλαίσιο εντός του οποίου ενεργεί και δρα η Ελλάδα ως κρατικό υποκείμενο την τελευταία περίοδο. Ευρισκόμεθα στην κατάληξη της τεράστιας οικονομικής κρίσεως και αντί να ενισχύουμε την εθνική κυριαρχία, που απωλέσαμε με τα δυσβάσταχτα προγράμματα δημοσιονομικής προσαρμογής, η ελληνική κυβέρνηση με την ανοχή της αντιπολιτεύσεως και των λοιπών συνδιαμορφωτών της ελληνικής κοινότητας παραδίδει εθνικά εδάφη σε όμορες χώρες.

Οι εξελίξεις σε όλα τα ανοιχτά εθνικά μέτωπα είναι ραγδαίες και αυτό εν πολλοίς οφείλεται στη διάθεση της παρούσας κλίκας του Μαξίμου να δώσει ό,τι έχει, προκειμένου να μην χάσει την κυβέρνηση που είναι ο δρόμος προς την εξουσία…

Έτσι, στο Κυπριακό με αλλεπάλληλες παραλείψεις έχει επιτρέψει στην Άγκυρα να γιγαντώσει το εθνικιστικό της «είναι» και πλέον, με την πρωτοφανή, πειρατική καθήλωση του γεωτρύπανου SAIPEM12000 της ιταλικής ENI από την προηγούμενη εβδομάδα αποδεικνύει πως ελευθέρως δημιουργεί τετελεσμένα.

Στο αλβανικό, φαίνεται πως η κυβέρνηση οδηγείται σε κάποιου είδους συνεννόηση με τα Τίρανα για περιορισμό των δικαιωμάτων που είχαν ορισθεί με τη Συμφωνία για τον Καθορισμό των Θαλασσίων Ζωνών και της Υφαλοκρηπίδας Ελλάδας και Αλβανίας εν έτει 2009.
Στο ζήτημα της ονομασίας των Σκοπίων, που με σπουδή άνοιξε καθοδηγούμενη ούσα η παρέα που εγκαταβιοί στα υπόγεια του Μαξίμου, αγόμεθα σε μια οδυνηρή εθνική ήττα, η οποία θα επιδράσει και στην κυριαρχία επί της Μακεδονίας μας.

Ως προς τις σχέσεις με την αναθεωρητική και κατά τούτο επιθετική Τουρκία, αποδεικνύεται ότι ο κατευνασμός και τα παντός είδους καραγκιοζιλίκια** ανοίγουν την όρεξη της γείτονος και συγχρόνως, τον λάκκο της πατρίδας μας. Μια αχρείαστη και εν τέλει, εθνοβλαβή επίσκεψη του Τούρκου προέδρου Ερντογάν σε Αθήνα και Θράκη, βαπτίσθηκε επιτυχής από τα φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ, τα οποία όπως και σε άλλες περιόδους επιβιώνουν για όσο διάστημα εκθειάζουν την κυβερνητική πολιτική. 

Στην επίσκεψη αυτή ο κ. Ερντογάν διαπίστωσε και εκ του σύνεγγυς, ότι τα παιδάκια που διοικούν προσωρινώς την Ελλάδα είναι φοβισμένα και δειλά απέναντι σε εκείνον και απέναντι στην διαρκώς επεκτεινόμενη χώρα του. Χαρακτηριστικό δείγμα ήταν η σοκαριστική στάση του παρόντος στην Κομοτηνή υφυπουργού εξωτερικών κ. Αμανατίδη, ο οποίος – σχετικώς με την απαίτηση Ερντογάν να απευθυνθεί στο πλήθος – κατάφερε μόνο να ψελλίσει ότι άλλα είχαν συμφωνηθεί…

Κατά την εκτίμησή μας, είναι εσφαλμένη η θεώρηση ότι η Τουρκία αντιδρά επιθετικά απλώς και μόνον ένεκα των προβλημάτων που αντιμετωπίζει στα νοτιοανατολικά της σύνορα με τη Συρία. 

Η Τουρκία του κ. Ερντογάν, ήδη πριν από το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 2016, είχε τεθεί σε μια τροχιά γενικής αμφισβητήσεως όλων των σταθερών. Και τούτο, διότι ο ίδιος ο πρόεδρός της αισθανόταν ότι ήταν στο επίκεντρο μιας διεθνούς συνωμοσίας που είχε στόχο τον ίδιο. Εξ αυτού, επέβαλε την εφαρμογή του δόγματος των προληπτικών πολέμων, όπως η επιχείρηση «Ασπίδα του Ευφράτη», η τωρινή επιχείρηση «Κλάδος Ελαίας» κ.λπ.

Σε αυτό το πλαίσιο, εντάσσονται και οι τουρκικές προκλήσεις εις βάρος της χώρας μας. Σημειωτέον, ότι η Τουρκία έχει μόνιμη και σταθερώς χαραγμένη πολιτική αναφορικώς με το Αιγαίο και την Ελλάδα και αυτήν εφαρμόζει απαρεγκλίτως. 

Η μόνη διαφορά είναι ότι τώρα αναγκάζεται να δείξει περισσότερο τα δόντια της, λόγω των εξελίξεων στα ενεργειακά αλίπεδα στην ΑΟΖ της Κύπρου, καθώς και λόγω της κινητικότητας των ΗΠΑ σε Αιγαίο και νοτιοανατολική Μεσόγειο. Φυσικά και εξαιτίας της συνεργασίας του αμερικανικού κράτους με τον κακό δαίμονα της Τουρκίας, τους Κούρδους στη Συρία.

Η συμπεριφορά της Άγκυρας θα μπορούσε να παρομοιαστεί με αυτήν του puffer fish, γνωστού ως φουσκόψαρου, το οποίο όταν νοιώθει ότι απειλείται φουσκώνει και μπορεί η επαφή με αυτό να προκαλέσει ακαριαίο και βίαιο θάνατο. 

Η προκληθείσα, λοιπόν, ένταση στα Ίμια τις τελευταίες ημέρες αποτελεί οδοδείκτη για την επιθετική τάση της γείτονος, η οποία ουδέν άλλο κατανοεί πλην της ισχύος και της αποτροπής. Η διπλωματία έχει καταλήξει να είναι γι’ αυτήν εργαλείο, ώστε κάθε φορά που απαιτεί και κάτι περισσότερο, πρώτα βάζει το χέρι της επάνω και εν συνεχεία, το θέτει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.

Αυτό ακριβώς έκανε και με τα Ίμια. Όχι προχθές, δια του εμβολισμού του σκάφους του ελληνικού λιμενικού σώματος. Αλλά το 1996.

Τότε, που έδωσαν τη ζωή τους για την πατρίδα οι 3 ήρωες – Καραθανάσης, Γιαλοψός και Βλαχάκος.
Τότε, που τα Ίμια έγιναν μια γκρίζα περιοχή μεταξύ των δύο χωρών.
Τότε, που ο Έλλην πρωθυπουργός ευχαρίστησε την υπερδύναμη για τη «σωτηρία» της Ελλάδας.

Τότε, που συμφωνήθηκε η εφαρμογή του «no ships, no troops, no flags».
Τότε, που έγινε κατά τα φαινόμενα μια γενικότερη συμφωνία για την περιοχή. Συμφωνία που ουδεμία κυβέρνηση της χώρας μας έχει διανοηθεί να αναθεωρήσει, να ακυρώσει ή να αναιρέσει.
Πριν από δύο ημέρες, σε μια ευθέως πολεμική ενέργεια εις βάρος της Ελλάδας συνέβησαν τα εξής:
Τουρκική ακτοφυλακίδα εμβόλισε ελληνικό σκάφος, με σκοπό να το βυθίσει όπως αναφέρει ο κυβερνήτης του ελληνικού.

Η ελληνική πλευρά σίγησε.
Το τουρκικό υπουργείο εξωτερικών κάλεσε τον γενικό γραμματέα του ελληνικού και του ανέφερε διάφορα αβάσιμα αβάσιμα και ανεδαφικά.

Πολλές ώρες κατόπιν, η ελληνική πλευρά αντέδρασε στην επιθετική ενέργεια της Άγκυρας.
Η τουρκική πλευρά απάντησε, για πρώτη φορά, ότι τα Ίμια είναι τουρκικά.

Η ελληνική ανταπάντησε μόνο κάτι περί άγνοιας της γεωγραφίας…
Να τονισθεί εδώ, ότι στην ανακοίνωση του ελληνικού υπουργείου εξωτερικών γινόταν αναφορά μόνο στην καταστρατήγηση, από μέρους της Τουρκίας, του διεθνούς δικαίου και όχι για ευθεία προσβολή της εθνικής κυριαρχίας της Ελλάδας.

Δηλαδή, οι Τούρκοι προκάλεσαν το επικίνδυνο επεισόδιο, έκαναν διάβημα στην ελληνική κυβέρνηση και στο τέλος, μας είπαν και ότι τα Ίμια είναι τουρκικά. Από το γκριζάρισμά τους φτάσαμε στην τουρκοποίηση.

Αυτό που έγινε εχθές με την ξεχαρβαλωμένη κολεγιά που κυβερνά και την πλήρη αδράνειά της μπροστά στο πρόβλημα δεν έχει προηγούμενο. Είναι μοναδική η περίπτωση αυτή στις ελληνοτουρκικές διαφορές, διότι η Ελλάς εχθές απώλεσε κατ’ ουσίαν εθνικό έδαφος.
Η ψυχραιμία με την οποία πρέπει να αντιμετωπίζονται αυτές οι καταστάσεις συνήθως έχει μια μικρή διαχωριστική γραμμή από την δειλία.

Και στο συμβάν που αναφερόμαστε έχει συμβεί το δεύτερο.
Είναι υποχρέωση των κυβερνώντων να διασφαλίσουν την ακεραιότητα της επικράτειάς μας, παρά το γεγονός ότι ίσως να μην το πιστεύουν ή να μην το επιθυμούν.
Και ΝΑΙ, η θάλασσα έχει σύνορα και εντός των δικών μας συνόρων έγκεινται οι δύο νησίδες των Ίμια.
Γι’ αυτόν τον λόγο, ΠΑΡ’ΤΕ ΤΑ ΙΜΙΑ ΠΙΣΩ!


Υ.Γ.: Επειδή είναι εύκολο να θεωρηθεί ότι η αναφορά μας σε συμφωνία που έγινε το 1996 μεταξύ Ελλάδας – ΗΠΑ – Τουρκίας ευρίσκεται στη σφαίρα της φαντασίας, θα παραθέσουμε άνευ άλλου σχολίου ένα απόσπασμα από το βιβλίο «ΧΡΟΝΙΑ ΑΝΑΝΕΩΣΗΣ» του Χένρυ Κίσσιντζερ, εκ του οποίου αποδεικνύεται η ύπαρξη τέτοιου είδους συμφωνιών. Έχει ως εξής: «… Ο Φορντ χρειάστηκε κάποιο χρόνο για να εξετάσει τα διάφορα ντοκουμέντα. Προσκάλεσε τον Τζον Ο. «Τζακ» Μαρς τον νεότερο, έναν παλιό συνεργάτη που επρόκειτο να τον διορίσει σύμβουλο, να παρακολουθήσει τη συνάντησή μας. Μετά από κάποια πρόχειρη συζήτηση, ο Φορντ συμφώνησε να συντάξουμε σχέδια των επιστολών και να γίνουν οι συναντήσεις με τους πρεσβευτές. Δίστασε μόνο όταν του έδωσα άλλο ένα ντοκουμέντο όπου καταγράφονταν εξέχουσες δεσμεύσεις, μεταξύ των οποίων μερικές ευαίσθητες ανεπίσημες συμφωνίες με άλλες κυβερνήσεις.»…



* Έκφραση που σημαίνει «εθνικό συμφέρον» και την οποίαν εισήγαγε στη διεθνή ορολογία ο Αρμάν Ζαν ντυ Πλεσί, δούκας του Ρισελιέ και του Φρονσάκ, γνωστός σε εμάς, ως Καρδινάλιος Ρισελιέ.

**Φαιδρή συμπεριφορά που οδηγεί σε αυτογελοιοποίηση.