Η ανήθικη νομιμότητα…

Ζούμε σ’ έναν κόσμο, όπου είμαστε καταδικασμένοι να τα βλέπουμε όλα ανάποδα:
Ταυτίζουμε, για παράδειγμα, το νομικό κατεστημένο με τη δικαιοσύνη. Και φορτώνουμε όλες τις νομικές στρεβλώσεις και ωμότητες σ’ αυτήν.



Τη στιγμή που το νομικό κατεστημένο βρίσκεται στον αντίποδα της δικαιοσύνης για πολλούς και διαφόρους λόγους. Σημαντικότερος των οποίων είναι το γεγονός ότι οι νόμοι χαλκεύονται από κάποιους ανθρώπους, ωσάν αυτούς που για περισσότερα από σαράντα χρόνια μας γκρεμοτσακίζουν από βάραθρο σε βάραθρο.

Ή μήπως, για παράδειγμα, το τσουνάμι των ληστρικών πλειστηριασμών, που θα σαρώσει από δω και πέρα τα σπίτια των φτωχών οικογενειών, στο όνομα της ληστρικής τοκογλυφικής απληστίας έχει την παραμικρή σχέση με τη δικαιοσύνη; Ή ακόμη το ατέλειωτο μαρτύριο των συμβασιούχων, που σύρονται για χρόνια στο ψυχοφθόρο καραβάνι της σαδιστικής εκκρεμότητας, στο όνομα της ψηφοθηρικής πελατειακής σκοπιμότητας! 


Ή μήπως δεν είναι πασίγνωστο πως στ’ όνομα της νομικής βαρβαρότητας έχουν θυσιαστεί δια μέσου των αιώνων, πέραν των εκατομμυρίων απλών ανθρώπων, χιλιάδες σοφών και αγίων. Επειδή τόλμησαν να παραβιάσουν τους νόμους και τους κανόνες της νόμιμης μαφίας…
Και για να γίνει αυτό αντιληπτό ας πάρουμε το σχετικό με την υπόθεση τουNoor1 εύγλωττο τωρινό παράδειγμα: Υπόθεση που αναφέρεται σε ένα μεγάλο φόρτωμα ναρκωτικών αλλά και αρκετούς περίεργους θανάτους. Εξαιτίας του οποίου μπήκε, όπως λένε, ο υπουργός Εθνικής Άμυνας στα εσωτερικά της δικαιοδοσίας των λειτουργών της Δικαιοσύνης και στο στόχαστρο των αμυντόρων της άδικης νομιμότητας.

 Επειδή τόλμησε να επικοινωνήσει με έναν ισοβίτη και να τον παροτρύνει, προκειμένου να καταθέσει όλα όσα γνωρίζει σχετικά. Οπότε κάποιοι πολιτικοί φωστήρες βρήκαν την ευκαιρία να διαρρήξουν τα ιμάτιά τους για το προκλητικά αντιδεοντολογικό τόλμημά του. Σάμπως κάποιοι απ’ αυτούς, που κάθονται στα βουλευτικά έδρανα να μην αποδεικνύονται κάποτε τρισχειρότεροι από παρόμοιους ισοβίτες.


Και το αξιοσημείωτο είναι ότι οι Ηρακλείς αυτοί της νομιμότητας προέρχονται απ’ τον πολιτικό χώρο, του οποίου οι εκπρόσωποι πριν μερικά χρόνια συνελήφθησαν να μην γνωρίζουν ότι κάτι δεν αρκεί να είναι νόμιμο, αλλά πρέπει να είναι και ηθικό. Και το παράδοξο είναι ότι όλοι αυτοί, που τόσα χρόνια μας λεηλατούσαν απαιτούν τώρα να ξαναπάρουν τα κλειδιά της εξουσίας , για να συνεχίσουν το ρεσιτάλ της καταλήστευσης.


Κι εδώ, εξαιτίας του «λίθου προσκόμματος» πάνω στον οποίο σκόπιμα σκοντάφτει το θέμα της δικαιοσύνης τίθεται ένα καίριο θέμα ηθικής φύσεως: Ιδιαίτερα μάλιστα, επειδή, όπως είναι πασίγνωστο, το μαφιόζικο πολιτικό κατεστημένο έχει κατοχυρώσει την ασυδοσία του και την αναισχυντία του με νομικές και συνταγματικές (άρθρο 86) ασυλίες. Κι όχι μόνο τον εαυτό έχει βάλει στο απυρόβλητο αλλά και όλα τα ανήθικα «ηθικά» του στηρίγματα. Έτσι ώστε κάθε ατιμία και αγυρτεία σε βάρος του λαού να περιβάλλεται με την τήβεννο της νομιμότητας. Κι ενώ πολλαπλασιάζουν διαρκώς το οπλοστάσιο της δικής τους περιφρούρησης, πολλαπλασιάζουν παράλληλα και τα άγκιστρα της διαρπαγής και απογύμνωσης του λαού.


Αν όμως ήταν σωστοί και έντιμοι άνθρωποι θα είχαν θεσπίσει ένα και μοναδικό, απλό νόμο που να λέει: Το δίκαιο, είναι σε κάθε περίπτωση νόμιμο. Και δεν μπορεί ν’ αμφισβητηθεί ποτέ κι από κανέναν. Και αντίστροφα το άδικο είναι σε κάθε περίπτωση παράνομο και δεν του παρέχεται στον αιώνα τον άπαντα κανενός είδους ασυλία. Είναι δε αδιανόητη η οποιαδήποτε παραγραφή του, μέχρι πλήρους αποκατάστασης του δίκιου.

Κι ακόμη οι νομοθέτες των άδικων νόμων, αφενός μεν να καταδικάζονται αμείλικτα για το έγκλημα της υπόθαλψης ειδεχθών κακουργημάτων, αφετέρου να χάνουν εφ’ όρου ζωής τα πολιτικά τους δικαιώματα. Και όχι να ανέρχονται σε θώκους πολιτικών και πολιτειακών αξιωμάτων και να βρυχώνται σε βάρος του λαού, οσάκις εκείνος επιχειρεί να δραπετεύσει απ’ το κρεματόριο του μεθοδευμένου αφανισμού του.

Και μη νομίζουν κάποιοι δικολάβοι και σοφιστές ότι το αληθές και το δίκιο είναι έννοιες σχετικές. Γιατί σχετικά, αλλοπρόσαλλα και ποικιλοτρόπως ανήθικα είναι τα συμφέροντά τους. Το δίκιο και το άδικο είναι πεντακάθαρα και ευδιάκριτα. Κι όχι μόνο για κείνους, που έχουν καθίσει στα θρανία της πανανθρώπινης σκέψης και ιδιαίτερα της ευαγγελικής σοφίας, αλλά ακόμη και για τον πρωτόγονο άνθρωπο. Γιατί το αληθές και το δίκαιο είναι, όπως λέει ο Παύλος, γραμμένο στην καρδιά του καθενός ανθρώπου (Ρωμαίους. Β:15).

Κι αυτό βέβαια φαίνεται να το νιώθουν πολύ καλά ακόμη και κάποιοι διεστραμμένοι νομοθέτες. Τους οποίους συχνά ακούμε να μιλούν για κατάπτυστους νόμους και άρθρα του Συντάγματος. Και προφασίζονται ότι θα ήθελαν δήθεν να τ’ αλλάξουν, αλλά να που δεν συμφωνούν κάποιοι άλλοι. 

Και εφευρίσκουν μύριες «προφάσεις εν αμαρτίαις» προκειμένου να διαιωνίζεται το καθεστώς της νομικής αθλιότητας. Διαρρηγνύουν όμως τα ιμάτιά τους, όταν κάποιος τολμήσει να διαρρήξει το δίχτυ της αμαρτωλής τους νομιμότητάς, προκειμένου να φέρει έστω και κάποια ψήγματα αλήθειας στο φως. Και διαπιστώνουν τότε οι κήνσορες αυτοί της νομικής αχρειότητας ότι παραβιάζονται οι νόμοι και το Σύνταγμα.

 Και φωνάζουν ότι κάτι τέτοιο είναι «θέμα υψίστης σημασίας για τη δημοκρατία». Αλλά ποιας δημοκρατίας; Αυτής στο όνομα της οποίας έχουν γκρεμοτσακίσει κάπου τέσσερα εκατομμύρια Ελλήνων, ρίχνοντάς τους στο βάραθρο της φτώχειας και χιλιάδες άλλους στον Καιάδα της αυτοκτονίας!...

Το πλέον απίστευτο αυτού του παραλογισμού είναι πως ο απάνθρωπα σφαγιαζόμενος λαός με ακατανόητη αφροσύνη και επιπολαιότητα τρέχει ξωπίσω τους. Με την αβουλία των ναρκομανών που τρέχουν πίσω απ’ τους εμπόρους των ναρκωτικών και πληρώνουν όσο-όσο, προκειμένου να εξασφαλίσουν μια ακόμη δόση για την αυτοκτονία τους.