Η ιστορία των νεκρών της ΕΡΤ καταδεικνύει τη χρεοκοπία της αριστεράς

Ο γιος του Νίκου Μπελογιάννη είχε αναφέρει παλαιότερα σε ό,τι αφορούσε την ιστορία των εκτελέσεων Μπελογιάννη και Πλουμπίδη πως το Kόμμα εκείνη την περίοδο χρειαζόταν έναν ήρωα και έναν προδότη.


Γιατί χρειαζόταν έναν ήρωα και έναν προδότη; 

Είναι απλό, για τη χειραγώγηση των οπαδών.

Ο ήρωας εξασφαλίζει αφοσίωση μέσω του παραδείγματος προς μίμηση και ο προδότης μέσω του παραδείγματος προς αποφυγείν, προκειμένου να καταλάβουν τι συμβαίνει σε όποιον παραβαίνει τους κανόνες της κοινής πίστης.

Εδώ και αρκετές δεκαετίες η αριστερά λόγω της έλλειψης ρεαλιστικών επιχειρημάτων ασκείται στη χειραγώγηση των συναισθημάτων.

Επιβιώνει και δημιουργεί πολιτικές καριέρες, αναδεικνύοντας ήρωες και προδότες.

Η ποιότητα των ηρώων που δύναται να δημιουργήσει δείχνει και την ακμή ή την παρακμή της. Τα τελευταία χρόνια νεκροί στο αριστερό μαρτυρολόγιο προέκυψαν μόνο από κάποιες "στραβές". Το ελληνικό κράτος πάσχει από ενοχική, αβουλία και αδυναμία να επιβάλλει το νόμο όχι να τον "τσαλακώσει" αυταρχικά.

Οι αριστεροί τις τελευταίες δεκαετίες πεθαίνουν όπως όλοι άλλοι από χοληστερίνη ή σάκχαρο που είναι οι ασθένειες που αφανίζουν τις πλούσιες κοινωνίες και όχι από ασιτία ή πολιτικά βασανιστήρια.

Η απόλυτη χρεοκοπία της αριστεράς με την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία οδήγησε στη γελοιοποίηση να δημιουργήσουν ψεύτικους νεκρούς ήρωες.

Οι νεκροί της ΕΡΤ που προσπαθεί να επιβάλλει προς ανανέωση του μαρτυρολογίου της είναι η απόλυτη απάτη.

Σαν νεκροί της ΕΡΤ λογίζονται όσοι απεβίωσαν την περίοδο που η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου έλαχε να κλείσει την ΕΡΤ προκειμένου να την αντικαταστήσει με έναν οργανισμό μικρότερο και αποδοτικότερο.

Στα δυο χρόνια αυτής της περιπέτειας είναι φυσικό πως από τις 3.000 προσωπικό κάποιοι θα αποβιώσουν. 

Το στρες της απώλειας εργασίας είναι βέβαιο πως θα είχε κάποια επίδραση στην εξέλιξη αυτή. Η ζωή η ίδια όμως είναι μια σειρά από δυσκολίες που πρέπει να αντιμετωπίσουμε και προβλήματα που πρέπει να λύσουμε.

Εκατοντάδες χιλιάδες έχασαν την εργασία τους τα τελευταία χρόνια. Μερικές δεκάδες χιλιάδες έχασαν την εργασία τους εξ αιτίας των capital controls. Οι καθυστερήσεις καταβολής μισθών μετά τα capital controls αυξήθηκαν κατακόρυφα. Στον τομέα της ενημέρωσης μάλιστα έγιναν ο κανόνας.

Είναι φυσικό κάποιοι από τους θανάτους της τελευταίας διετίας να οφείλονται στο στρες που δημιούργησαν τα capital controls ή έστω στη ντροπή της αποκάλυψης της αντιμνημονιακής εξαπάτησης. 

Κανείς εχέφρων και κυρίως έντιμος δεν βγήκε να μιλήσει για τους νεκρούς των capital controls και πολύ περισσότερο δεν θα διανοηθεί να στήσει κάποιο γελοίο μνημείο.

Η κομματική διοίκηση της ΕΡΤ, άρα η κυβέρνηση, βγήκαν να στήσουν το μνημείο πεσόντων της ΕΡΤ.

Υπολογίζουν μάλιστα πως οι θάνατοι υπαλλήλων της ΕΡΤ κατά την περίοδο που έμεινε κλειστή προκλήθηκαν από το κλείσιμο.

Οι 24 νεκροί σε ένα σύνολο 3.000 σε δυο περίπου χρόνια ισοδυναμούν με 12 αποβιώσαντες το χρόνο. Ήτοι, 0,004%. Τουτέστιν, 4 νεκροί ανά 1.000 άτομα.

Το 2014 απεβίωσαν συνολικά στην Ελλάδα 113.740 Σε έναν πληθυσμό 10 εκατ. Αυτό σημαίνει 0,011% Τουτέστιν 11 για κάθε 1.000 άτομα.

Ακόμη και στις επίμαχες ηλικίες μεταξύ 40-60 ετών το γενικό ποσοστό των θανάτων δεν διαφοροποιείται από αυτό της ΕΡΤ.

Η ιστορία των νεκρών της ΕΡΤ καταδεικνύει τη χρεοκοπία της αριστεράς να παράγει πλέον μύθους και σύμβολα που δημιουργούν πολιτική συνοχή.

Η ΕΡΤ με 3.000 προσωπικό έχει το 2- 3% του συνόλου της τηλεθέασης και ακρόασης.

Με το ίδιο προσωπικό το σύνολο των ιδιωτικών μέσων κατέχουν το υπόλοιπο 97-98%.

Είναι φανερό πως έχει αποτύχει ακόμη και σαν προπαγανδιστικός μηχανισμός της εκάστοτε κυβέρνησης. Φανερό είναι πως χρειάζεται επανίδρυση εκ του μηδενός με άλλα κριτήρια.

Οι μόνοι που χρειάζονται βοήθεια δεν είναι οι 3.000 της ΕΡΤ αλλά οι άνθρωποι που δεν μπορούν να πληρώσουν το λογαριασμό της ΔΕΗ και τους κόβουν το ρεύμα. Αντί για τους αργόμισθους προπαγανδιστές καλά θα κάνουν να ενισχύσουν τη λειτουργία των δημόσιων νοσοκομείων που βρίσκονται υπό διάλυση...

Αριστερά, είναι από τον καθένα σύμφωνα με τις δυνατότητές του στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του, όχι να εξοντώνουμε αυτούς που δουλεύουν για να ταίζουμε αυτούς που δεν δουλεύουν.