Για ένα τουλάχιστον στυγνό και αποτρόπαιο έγκλημα πρέπει να καταδικαστεί ο πρωθυπουργός

Για ένα τουλάχιστον στυγνό και αποτρόπαιο έγκλημα πρέπει να καταδικαστεί ο πρωθυπουργός: για τη δολοφονία της ελπίδας 11 εκ. ανθρώπων που ανέκαθεν στην ιστορία τους αγωνίζονταν για ένα καλύτερο μέλλον δικό τους και των παιδιών τους – με όλα τα μεγάλα λάθη φυσικά και τις παραλείψεις τους.


«Για τους Έλληνες δεν υπάρχει πια κρίση. Αυτός είναι ο τρόπος που ζούμε πλέον. Έχουμε δηλαδή προσαρμοσθεί σε μία κρίση στο διηνεκές που δεν πρόκειται ποτέ να αλλάξει. Το κρίσιμο χρονικό σημείο, το οποίο μετέτρεψε το θυμό μας σε αποδοχή, ήταν πριν από δύο χρόνια. Τότε οι Έλληνες ψήφισαν την αριστερά για να πολεμήσουν τους δανειστές, ενώ αυτή έθεσε το θέμα σε δημοψήφισμα. 

Παρακινούμενοι από τη νέα κυβέρνηση ψήφισαν οι περισσότεροι ΟΧΙ. Αντί όμως η κυβέρνηση να συγκρουστεί με την Τρόικα, επέλεξε μία μεγαλοπρεπή κυβίστηση, συμφωνώντας ουσιαστικά να τηρήσει όλες τις εντολές της και βαφτίζοντας απλά την Τρόικα σε θεσμούς. Οι Έλληνες τότε πήραν το μήνυμα: δεν υπάρχει καμία εναλλακτική λύση, καμία διέξοδος.

Τώρα οι άνθρωποι δεν έχουν ελπίδα. Βιώνουν ένα είδος κακής προσαρμογής σε μία νομοτελειακή κατάσταση. Αρκετοί βέβαια προσπαθούν να κατανοήσουν την κρίση, να την ερμηνεύσουν μέσα από θεωρίες συνομωσίας – όπως το ότι οι κυβερνήσεις, σε συνεργασία με γερμανικά και ισραηλινά λόμπι, έχουν δημιουργήσει την κρίση για να γεμίσουν τις τσέπες τους με χρήματα.

 Ευτυχώς πάντως που υπάρχει το διαδίκτυο, αφού οι εξαθλιωμένοι πια Έλληνες μπορούν να διασκεδάσουν στο σπίτι τους και να εκτονωθούν χωρίς να χαλάσουν χρήματα που δεν έχουν. Εάν η Αθήνα είναι σε κάποιο βαθμό ήρεμη, οφείλεται εν μέρει στο διαδίκτυο» (μέρος από συνεντεύξεις Ελλήνων με παρεμβάσεις στους FT – πηγή).


Είναι ασφαλώς δύσκολο να χάνει κανείς το 50% των εισοδημάτων και των περιουσιακών του στοιχείων, από λάθη των κυβερνήσεων του τόσο στο παρελθόν, όσο και στη διαχείριση της κρίσης. 

Ακόμη χειρότερα να μένει άνεργος σε ώριμη ηλικία, αδυνατώντας να καλύψει τις ανάγκες της οικογένειας του ή/και να βλέπει το σπίτι του να κατάσχεται, διαμένοντας στο δρόμο και παραμένοντας χρεοκοπημένος στις τράπεζες ή/και στο δημόσιο με το υπόλοιπο του πλειστηριασμού.

Επίσης να είναι νέος άνεργος, πτυχιούχος ΑΕΙ με μισθό πείνας ή να έχει ως όνειρο την εγκατάλειψη της πατρίδας του για να επιβιώσει – εάν δεν ανήκει ακόμη στους 500.000 ανθρώπους που «κατάφεραν» να μεταναστεύσουν, για να αποφύγουν τα χειρότερα που έρχονται. Είναι λογικό δε να ενοχοποιεί τις προηγούμενες γενιές για τα λάθη τους, τα οποία τον καταδίκασαν σε μία τόσο άσχημη μοίρα – κάτι που όμως είναι καταστροφικό για τον ίδιο, για τους γονείς και για την οικογενειακή συνοχή στην Ελλάδα.

Η οδύνη βέβαια δεν σταματάει εδώ, αφού συνεχίζεται με την ντροπή που νοιώθουν όλο και περισσότεροι Έλληνες – τόσο για τον εαυτό τους, όσο και για τους διεφθαρμένους, ανίκανους πολιτικούς τους που δεν τηρούν ποτέ τα υπεσχημένα, που προδίδουν την πατρίδα τους και που δεν διατάζουν να εμφανίζονται ως επαίτες διεθνώς. 

Επίσης για την κοινωνία τους, η οποία δεν αντιδράει καθόλου στα μαρτύρια και στους διωγμούς που υφίσταται επί οκτώ συνεχή χρόνια – έχοντας καταθέσει τα όπλα χωρίς να δώσει έστω μία μάχη για τα παιδιά της.

Η Ελλάδα βέβαια δεν είναι η μοναδική χώρα που έχει πτωχεύσει στον πλανήτη – ενώ δεν χρεοκόπησε για πρώτη φορά στο μικρό σχετικά χρονικό διάστημα που έχει μεσολαβήσει από την απελευθέρωση της. Ποτέ όμως μέχρι σήμερα δεν έχει βρεθεί σε αυτή τη δύσκολη θέση – δεν έγινε ποτέ το αντικείμενο εξευτελισμού και χλευασμού ενός λαού, του γερμανικού, ο οποίος ουσιαστικά δεν έχει ιστορία, αλλά ένα πολύ βαρύ ποινικό μητρώο. 


Η αιτία δε είναι απλή: το ότι αυτή τη φορά δεν της επετράπη η χρεοκοπία από τη γερμανική Ευρώπη, δεν τόλμησαν οι κυβερνήσεις της και δεν την απαίτησαν οι Πολίτες της, αναλαμβάνοντας ως όφειλαν τις ευθύνες τους.

Αντί δηλαδή να επιλέξουν ένα οδυνηρό τέλος, αφού η πτώχευση μίας χώρας δεν είναι κάτι ανώδυνο ή ευχάριστο όποιον τρόπο και αν υιοθετήσει κανείς, επέλεξαν μία οδύνη δίχως τέλος: την κυλιόμενη χρεοκοπία, η οποία είναι ότι χειρότερο μπορούν να βιώσουν οι Πολίτες ενός κράτους. 


Μία διαδικασία που μοιάζει πολύ με τον αργό και βασανιστικό θάνατο, χωρίς καμία απολύτως ελπίδα αποφυγής του – ενώ στο τέλος θα τους μετατρέψει σε σκλάβους χρέους στο διηνεκές, σε ισοβίτες που δεν θα μπορούν να έχουν τον έλεγχο ούτε του ίδιου του εαυτού τους, πόσο μάλλον της πατρίδας τους.

Έτσι έχουν αποδεχθεί την οδυνηρή μοίρα τους, όπως φαίνεται από τις αναφορές στην εισαγωγή του κειμένου μου, χάνοντας εντελώς την ελπίδα τους – κάτι που αποτέλεσε το βασικό σχεδιασμό του Σόιμπλε, ο οποίος αποδεικνύεται πως γνωρίζει πολύ καλά τον τρόπο, με τον οποίο υποτάσσεται ένας ολόκληρος λαός. Ότι αρκεί δηλαδή να του κόψει το κεφάλι, να υποτάξει την πλέον αντιδραστική πολιτική του ηγεσία δηλαδή, για να τον εξημερώσει – όπως τα ζώα ενός κοπαδιού, όπου αρκεί να ελέγξει ένα και μοναδικό άτομο τον αρχηγό τους, για να τα οδηγήσει εκεί που θέλει.

Ολοκληρώνοντας, για ένα τουλάχιστον στυγνό και αποτρόπαιο έγκλημα πρέπει να καταδικαστεί ο πρωθυπουργός: για τη δολοφονία της ελπίδας 11 εκ. ανθρώπων που ανέκαθεν στην ιστορία τους αγωνίζονταν για ένα καλύτερο μέλλον δικό τους και των παιδιών τους – με όλα τα μεγάλα λάθη φυσικά και τις παραλείψεις τους. 


Για τον απίστευτο εξευτελισμό ενός υπερήφανου, ένδοξου Έθνους που υπερβαίνει τα 20 εκ. στον πλανήτη – διαθέτοντας σε όλες τις χώρες άτομα που διαπρέπουν στην οικονομία, στην επιστήμη, στο εμπόριο, στη ναυτιλία, στην τέχνη κοκ.

Αυτό το έγκλημα δεν το έκανε κανένας από τους προκατόχους του, όσα δεινά και αν προκάλεσε ο καθένας τους στην Ελλάδα – του ανήκει κατά αποκλειστικότητα και πρέπει να τιμωρηθεί όπως του αξίζει. 


Αν μη τι άλλο για το «θράσος» του να κυβερνήσει την Ελλάδα στην πλέον δύσκολη στιγμή της ιστορίας της – χωρίς να έχει απολύτως καμία δυνατότητα και γνώσεις για να τα καταφέρει ούτε αυτός, ούτε το κόμμα του.