Στην εσχατιά της Ευρώπης

«Οι ημέτεροι πολιτικοί όχι μόνον αγνοούσι και απεχθάνονται την ιστορίαν αλλά τρέφουσι προς αυτήν βαθυτάτην περιφρόνησιν»

Δημ. Βερναρδράκης, σε κριτικό του σημείωμα για το έργο του Ν. Δραγούμη «Ιστορικαί Αναμνήσεις», 1874


Στο δραματικό χρονικό δύο χιλιετιών ο ελληνισμός αντιστάθηκε εναντίον επιδρομέων και κατακτητών, αγωνίσθηκε εναντίον της ξενοκρατίας.

Απέφυγε τον εκρωμαϊσμό, τον εκλατινισμό και τον εξισλαμισμό γιατί υπερασπίσθηκε την πολιτιστική παράδοση και την ελληνικότητά του.

Αλλά η μεταπελευθερωτική υποτέλεια και κυρίως η εξάρτηση … άφησε βαθειές ουλές στο εθνικό σώμα. Ευτέλισε τον δημόσιο βίο και εξαχρείωσε την ελληνική κοινωνία. Άνοιξε βαθύ χάσμα μεταξύ κράτους και πολιτών, καλλιέργησε τεχνητό κλίμα μισαλλοδοξίας, επέφερε τον εκχυδαϊσμό αρχών και αξιών, την ηθική διάβρωση του ατόμου, το φίλαυτον, το ακήδεστον, το απροσδιόνυσον, την πολιτική νηπιότητα και την πνευματική ραστώνη.


Και τώρα, στο πέρασμα προς την Τρίτη χιλιετία, ο ελληνισμός αντιμετωπίζει τη χειρότερη δοκιμασία της ιστορίας του.

Το έθνος με τις πλουσιότερες και συνταρακτικότερες εμπειρίες απειλείται με ολοσχερή εκδυτικισμό, με αφανή και βουβή απορρόφηση και σύντηξη στο σύστημα των ανισοτήτων, όπου κυριαρχούν και αλληλομάχονται οι οικονομικοί και πολιτικοί βροντόσαυροι. Απειλείται δηλαδή με πολιτιστική αλλοτρίωση και αφελληνισμό.

Για να καταντήσει το ελληνικό έθνος μια ασήμαντη επαρχία στην εσχατιά της ευρωπαϊκής ηπείρου που θα μιλάει μια νεκρή μεσογειακή διάλεκτο. Σ’ αυτή τη χώρα άλλοι θα αποφασίζουν για τις ελευθερίες και το βιοτικό επίπεδο του λαού.

Αλλά ο τόπος αυτός δεν θα είναι πια Ελλάδα.