Τον περασμένο Σεπτέμβριο, ο πρώην πρόεδρος του Ισραήλ, Σιμόν Πέρες ζήτησε από τον Πάπα Φραγκίσκο να ηγηθεί ενός μελλοντικού "ΟΗΕ των θρησκειών", μιας προτεινόμενης οργάνωσης με "αδιαμφισβήτητη" αρχή που θα διακηρύξει «το θέλημα του Θεού». Ο Πέρες υποστήριξε μια παγκοσμιοποιημένη πίστη υπό μια ενιαία παγκόσμια αρχή, προκειμένου να καταπολεμηθεί η «τρομοκρατία». Αλήθεια, όλος αυτός ο «πόνος» του Πέρες και των άλλων ομοίων του στην παγκόσμια ελίτ, είναι πραγματικά για την «ειρήνη» ή μια πιο σκοτεινή ατζέντα βρίσκεται πίσω από αυτό;
Εδώ και αρκετό καιρό, η πολιτική και η οικονομική εξουσία λήψης αποφάσεων έχει απομακρυνθεί από τα έθνη-κράτη και τους λαούς και έχει παραδοθεί σε υπερεθνικούς πολυμερείς οργανισμούς. Δεδομένου ότι αυτές οι οργανώσεις διαμορφώνουν μία νέα παγκόσμια τάξη που ευνοεί τις εταιρικές και οικονομικές ελίτ, οι ντόπιοι πληθυσμοί («ο κυρίαρχος λαός» που λέγανε κάποτε) έχουν αποξενωθεί από κάθε οικονομική πολιτική απόφαση που τους αφορούν - ειδικά όταν εκπροσωπούνται από καριερίστες πολιτικούς που είναι περισσότερο ή εντελώς ευθυγραμμισμένοι με τις επιθυμίες της παγκόσμιας ελίτ.
Τον τελευταίο καιρό έχουν υπάρξει ενδείξεις για την ώθηση μιας παγκοσμιοποίησης της θρησκείας, από πάνω προς τα κάτω, καθώς αυξάνουν οι «εκκλήσεις» για παγκόσμια πολιτική εξουσία πάνω στον κόσμο της θρησκείας.
Η πιο ξεκάθαρη έκκληση ήρθε τον περασμένο Σεπτέμβριο, όταν ο πρώην πρόεδρος του Ισραήλ, Σιμόν Πέρες συναντήθηκε με τον Πάπα και του πρότεινε τη δημιουργία ενός νέου "ΟΗΕ των θρησκειών ", τον οποίο θα διευθύνει ο Πάπας. Ο Πέρες πρότεινε ότι αυτήν την οργάνωση θα πρέπει να την χειρίζεται μια "αδιαμφισβήτητη" αρχή που θα δηλώνει τι θέλει και τι δεν θέλει «ο Θεός», προκειμένου να καταπολεμηθεί ο «θρησκευτικός εξτρεμισμός».
Οι επιπτώσεις ενός τέτοιου επιχειρήματος θα είναι τεράστιες, καθώς το 84 τοις εκατό του παγκόσμιου πληθυσμού έχει μια πνευματική πίστη κάποιου είδους. Χριστιανοί, μουσουλμάνοι, ινδουιστές και βουδιστές εκπροσωπούν πάνω 5,3 δισ ανθρώπους, ενώ ένα ποικίλο μίγμα λαϊκών δοξασιών και μικρότερων θρησκειών της μειοψηφίας, από Μπαχάι έως Wicca, αντιπροσωπεύουν σχεδόν το άλλο μισό δισεκατομμύριο. Με την πνευματικότητα να παίζει κεντρικό ρόλο στη ζωή του μεγαλύτερου μέρους του παγκόσμιου πληθυσμού, φαίνεται ότι η "παγκόσμια διακυβέρνηση" πρέπει αναπόφευκτα να λάβει υπόψη της τον παράγοντα θρησκεία.
Διάφοροι θεωρητικοί έχουν προτείνει ότι η "One World Religion" – μια «Παγκόσμια Θρησκεία», θα αναδυθεί ως μέρος μίας «Νέας Τάξης Πραγμάτων». Είναι πιθανό ότι ισχυροί άνθρωποι στην παγκόσμια ελίτ επιθυμούν - αν όχι μια πραγματικά ενιαία παγκόσμια πίστη – σίγουρα μια παγκόσμια ηγεμονία στον κόσμο της πνευματικότητας, έτσι ώστε οι θρησκείες και οι οπαδοί τους, να μπορούν να επηρεάζονται από μια κεντρική αρχή. Ένα παρόμοιο μοντέλο παγκοσμιοποίησης «από πάνω προς τα κάτω», άλλωστε αναπτύσσεται, μέσω πολυμερών οργανισμών, στην πολιτική, την οικονομία και το εμπόριο.
Αλλά πόσο «αγαθές» είναι οι προθέσεις όσων εμπορεύονται μια τέτοια ιδέα; Είναι τόσο καλόπιστοι; Μια πιο προσεκτική εξέταση δείχνει ότι ένα τέτοιο σύστημα είναι εξαιρετικά ύποπτο, και μέρος μιας ευρύτερης ατζέντας με δυσοίωνες συνέπειες.
Το προσχέδιο για Μια Παγκόσμια Θρησκευτική Αρχή
Πριν από τη συνάντηση του Σεπτεμβρίου με τον Πάπα για να συζητήσουν το σχηματισμό του "ΟΗΕ των θρησκειών", ο Σιμόν Πέρες είχε προβάλει λεπτομερώς τις ιδέες του σε μια συνέντευξη στο ιταλικό καθολικό περιοδικό ‘Famiglia Cristiana’.
«Αυτό που χρειάζεται είναι ένας Οργανισμός Ηνωμένων Θρησκειών, ένας ΟΗΕ των θρησκειών. Θα ήταν ο καλύτερος τρόπος για την καταπολέμηση αυτών των τρομοκρατών που σκοτώνουν στο όνομα της πίστης», είχε πει ο Πέρες. «Στο παρελθόν, η πλειονότητα των πολέμων, υποκινούνταν από την ιδέα του έθνους. Σήμερα, αντιθέτως, οι πόλεμοι πυροδοτούνται πάνω απ’ όλα με τη δικαιολογία της θρησκείας», είπε.
Παγκόσμιες διαθρησκειακές πρωτοβουλίες έχουν ήδη υπάρξει, όπως η Πρωτοβουλία Ηνωμένων Θρησκειών (United ReligionsInitiative), αλλά προφανώς ο Πέρες προβλέπει μια πολύ ανώτερη και έγκυρη «Οργάνωση Ενωμένων Θρησκειών»: «Αυτό που χρειάζεται είναι μια αναμφισβήτητου ηθικού κύρους αρχή που θα λέει με ισχυρή φωνή "Όχι, ο Θεός δεν θέλει αυτό και δεν το επιτρέπει"». Πρότεινε τον Πάπα να είναι αυτή η αρχή, επειδή «Είναι ίσως ο μόνος ηγέτης που είναι πραγματικά σεβαστός».
Ο Πέρες δεν είναι το πρώτο ελίτ πολιτικό πρόσωπο που κάνει μια τέτοια προσέγγιση. Υπάρχει το «Ίδρυμα Πίστης» (FaithFoundation) του Τόνι Μπλερ, πρώην πρωθυπουργού του Ηνωμένου Βασιλείου, το οποίο – όπως ξεκάθαρα διατυπώνει - επικεντρώνεται στην «πίστη και την παγκοσμιοποίηση». Τον Ιανουάριο του 2014 ο Μπλερ έγραψε ένα ευρέως αναδημοσιευμένο δοκίμιο, δηλώνοντας τι το ίδρυμά του προσπαθεί να κάνει:
«... Ο σκοπός είναι να αλλάξει η πολιτική των κυβερνήσεων: για να αρχίσει η θεραπεία στο θέμα του θρησκευτικού εξτρεμισμού ως ένα θέμα που, για τη θρησκεία, καθώς και την πολιτική, πάει στις ρίζες του, εκεί που προβάλλεται μια ψεύτικη άποψη της θρησκείας, και για να βρει μια σημαντική θέση στην ατζέντα των ηγετών του κόσμου που θα συνδεθούν αποτελεσματικά για την καταπολέμησή της. Αυτός είναι ένας αγώνας που μόλις τώρα αρχίζει».
Όπως και ο Πέρες, ο Μπλερ υποστηρίζει ότι ο θρησκευτικός εξτρεμισμός είναι η πρωταρχική αιτία των συγκρούσεων στον κόσμο σήμερα, και ότι οι ηγέτες του κόσμου πρέπει να ενωθούν για να τον αντιμετωπίσουν. Επίσης, όπως και ο Πέρες, ισχυρίζεται ότι η πολιτική εξουσία πρέπει να έχει την εξουσία να καθορίσει ποιες θρησκευτικές πεποιθήσεις είναι "λάθος".
Ο Μπλερ, επίσης, ζήτησε υποστήριξη από το Βατικανό, καθώς καθοδηγεί την μεγαλύτερη θρησκευτική σύναξη του κόσμου. Ωστόσο, παρά το γεγονός ότι πρόσφατα έγινε καθολικός, ο Μπλερ δεν ήταν ιδιαίτερα επιτυχής, όταν έκανε ανοίγματα στο Βατικανό το 2011, και ένας εξέχων καθολικός ακαδημαϊκός, ο καθηγητής Michel Schooyans, πιστεύει ότι ο πρώην ηγέτης του Ηνωμένου Βασιλείου είχε πιο καταχθόνιους στόχους:
«Ένας από τους στόχους του Ιδρύματος Πίστης του Τόνι Μπλερ είναι η ανακατασκευή των μεγάλων θρησκειών, όπως ακριβώς και ο συνάδελφός του, ο Μπαράκ Ομπάμα θέλει να ανακατασκευάσει την παγκόσμια κοινωνία. Για αυτό το σκοπό, το εν λόγω ίδρυμα θα προσπαθήσει να επεκτείνει «νέα δικαιώματα», χρησιμοποιώντας τις θρησκείες του κόσμου για το σκοπό αυτό και προσαρμόζοντάς τες σε «νέα καθήκοντα». Οι θρησκείες θα πρέπει να μπουν κάτω από τον ίδιο κοινό παρονομαστή, το οποίο σημαίνει απογύμνωση της ταυτότητάς τους...
Αυτό το έργο κινδυνεύει να μας γυρίσει πίσω σε μια εποχή στην οποία η πολιτική εξουσία είχε την αποστολή να προωθήσει μια θρησκευτική ομολογία ή να την αλλάξει. Στην περίπτωση του Ιδρύματος του Μπλερ, έχουμε επίσης το θέμα της προώθησης μιας και μόνο μίας θρησκευτικής ομολογίας, την οποία θα επιβάλει μια καθολική, παγκόσμια πολιτική δύναμη σε ολόκληρο τον κόσμο...».
Τα επιχειρήματα του Μπλερ και του Πέρες - που εμφανίζονται τώρα ως «περιστερές» της ειρήνης - εσκεμμένα αγνοούν πως η εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης των ΗΠΑ και των συμμάχων της, υπέθαλψε τον ισλαμικό εξτρεμισμό, (διότι - αν και οι ελίτ διστάζουν σκόπιμα να το πουν, δεν υπάρχει «θρησκευτικός εξτρεμισμός» αλλά ισλαμικός εξτρεμισμός) από την δεκαετία του 70, όταν η CIA χρηματοδοτούσε και όπλιζε τους Μουτζαχεντίν στο Αφγανιστάν για να τραβήξει την Σοβιετική Ένωση σε πόλεμο, μια τακτική που έδωσε αφορμή στους Ταλιμπάν και την Αλ Κάιντα. Στο ίδιο πνεύμα, η σημερινή εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης των ΗΠΑ και των συμμάχων της, έχει δημιουργήσει το ISIS, κάτι που ένας συνταξιούχος Αμερικανός Στρατηγός σχεδόν παραδέχθηκε σε μια προφανή φροϋδική ολίσθηση.
Ως «Πρόβλημα, Αντίδραση, Λύση» (“Problem, Reaction,Solution”) περιγράφεται μια διαδικασία όπου οι επικυρίαρχοι δημιουργούν το «πρόβλημα», προκαλώντας μια αντίδραση από το κοινό που απαιτεί «να γίνει κάτι» γι’ αυτό, και έτσι, στη συνέχεια, οι εξουσιαστές έχουν την «άδεια» να φέρουν την προπαρασκευασμένα "λύση" τους για την επίλυση του προβλήματος αυτού, που «δημιουργήθηκε».
Ο «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» εξυπηρετεί πολλαπλούς στόχους. Ενώ οι πολιτικές και στρατιωτικές επιπτώσεις είναι πιο κατανοητές, οι πνευματικές επιπτώσεις είναι λιγότερο. Έκανε τον θρησκευτικό εξτρεμισμό - βλέπε ισλαμικό- τον αποδιοπομπαίο τράγο για την παγκόσμια σύγκρουση του σήμερα – και όχι την εξωτερική πολιτική που τον έχει τροφοδοτήσει, χρηματοδοτήσει και του επέτρεψε να ευδοκιμήσει.
Στην περίπτωση των πολέμων στη Μέση Ανατολή, πολλοί βλέπουν μια προσπάθεια να στρέψουν τις χριστιανικές και τις μουσουλμανικές κοινωνίες του κόσμου την μία ενάντια στην άλλη σε μια κατασκευασμένη «σύγκρουση των πολιτισμών», η οποία εξυπηρετεί το στρατιωτικό βιομηχανικό σύμπλεγμα. Είναι ενδιαφέρον, ότι ορισμένοι επιφανείς αθεϊστές, μερικοί από τους οποίους είναι κατηγορηματικά αντίθετοι σε όλες τις θρησκείες, σταθερά υποστηρίζουν αυτό το μιλιταρισμό.
Ίσως τελικά, από τις στάχτες αυτής της πυρκαγιάς, προκύψει η Μία Παγκόσμια Θρησκεία. Επειδή γίνεται συνεχώς λόγος για αυτή την κατασκευασμένη απειλή του «εξτρεμισμού», αποδώσουν τελικά οι «εκκλήσεις» για μια παγκοσμιοποίηση της θρησκείας από πάνω προς τα κάτω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου