Τόση μούγκα για τις αυτοκτονίες;

Θυμάστε εκείνον τον δύστυχο που αυτοκτόνησε στην πλατεία Συντάγματος το 2014, στο παγκάκι της αυτοχειρίας του οποίου κατέθεσε άνθη η Ζωή Κωνσταντοπούλου μόλις έγινε Πρόεδρος της Βουλής; Θυμάστε γενικώς ότι μέχρι τις εκλογές του ’15, κάθε αυτοκτονία ήταν πρώτο θέμα στα δελτία και η πιο ηχηρή «απόδειξη» ότι τα μνημόνια θανατώνουν και κυριολεκτικά την Ελλάδα; Σήμερα που έχουμε μία αυτοκτονία και δύο απόπειρες κάθε μέρα (!), γιατί έχουν βγάλει όλοι τον σκασμό;

Γιατί κανένας δεν καταδέχεται ούτε καν να γράψει την είδηση; Ούτε αναφορά σε ραδιόφωνο, ούτε μονόστηλο σ’ εφημερίδα; Και κείνα τα υπερευαίσθητα social media που αφιέρωναν εκατομμύρια αναρτήσεις γεμάτες με δάκρυα για τα θύματα και κατάρες για τους θύτες, τι έπαθαν και μουγκάθηκαν ξαφνικά; Μια αυτοκτονία κάθε μέρα και δυο απόπειρες (επίσημα στοιχεία της ΕΛ.ΑΣ) δεν είναι δα και μικρό πράγμα. Πως και αγνοείται αυτή η εκατόμβη θυμάτων απ’ όλους εκείνους που μέχρι πρότινος ήξεραν την εξειδικευμένη περίπτωση κάθε αυτόχειρα με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες;

Τι έγινε ξαφνικά παιδιά; Μόλις έγιναν οι εκλογές του 2015 άλλαξε δευτερολεπτικά η ανθρωπογεωγραφία όσων αποφασίζουν να βάλουν ένα πιστόλι στον κρόταφο τους ή να κρεμαστούν απ’ το πολύφωτο ή να φουντάρουν απ’ την ταράτσα; Μόλις έγινε πρωθυπουργός ο Αλέξης αυτομάτως μεταλλάχθηκαν οι λόγοι για τους οποίους οι Έλληνες αυτοκτονούν; Εξαφανίστηκαν τα χρέη, οι κατασχέσεις, τα γραμμάτια, η πείνα ή η έλλειψη προοπτικής και στην θέση τους μπήκαν τα εκ γενετής ψυχολογικά προβλήματα, οι πανσέληνοι και οι ερωτικές απογοητεύσεις; Διότι μόνο έτσι μπορεί να εξηγηθεί αυτή η σιωπή. Πέφτουν σαν τα κοτόπουλα οι άνθρωποι γύρω μας, αλλά ουδείς καταδέχεται ν’ ασχοληθεί.


Να σας πω εγώ λοιπόν τι έγινε. Τα μέσα και οι άνθρωποι που θεωρούσαν ανέκαθεν ότι μια αυτοκτονία είναι μια πολυπαραγοντική υπόθεση που σχετίζεται και με τις κοινωνικές συνθήκες αλλά και με την ψυχολογική ισορροπία του αυτόχειρα, ούτε τότε αναφέρονταν σ’ αυτές. Σέβονταν τον κάθε δύστυχο που αυτοκτονούσε και δεν έκαναν ανίερους πολιτικούς συσχετισμούς πέραν των φυσιολογικών ορίων. Οι σοβαροί άνθρωποι δεν τολμούσαν καν να θεωρήσουν τις αυτοκτονίες ως απ’ ευθείας πολιτικές δολοφονίες, όπως τις διαφήμιζαν με μέγιστη αγαλλίαση οι τότε αντιπολιτευόμενοι. Ε, οι σοβαροί άνθρωποι συνεχίζουν να κάνουν το ίδιο και σήμερα. Δεν καταδέχονται να πουν ή να γράψουν ότι οι δύστυχοι άνθρωποι που θάβονται κάθε μέρα, είναι θύματα της πολιτικής του Τσίπρα. Και καλά κάνουν. Διότι δεν ισχύει αυτό.

Αντιθέτως, όλοι εκείνοι οι άθλιοι που κατονόμαζαν κάθε πρωθυπουργό, υπουργό ή δημοσιογράφο της περιόδου εκείνης ως φονιά, σήμερα έχουν στρογγυλοκαθίσει στις κρατικές και κυβερνητικές θέσεις, οπότε βλέπουν αλλιώς τα πράγματα. Κατά την γνώμη τους, αυτός που αυτοκτονεί κατά την διάρκεια της θητείας μιας άριστης κυβέρνησης της αριστεράς δεν μπορεί παρά να είναι τρελός, οπότε δεν χρειάζεται να μνημονεύεται. Οι αυτόχειρες μέχρι το 2014 ήταν θύματα πολιτικής δολοφονίας και την έκαναν την πολιτική δουλειά τους. Από τότε και μετά, όποιος αυτοκτονεί είναι ή διαταραγμένος ή ύποπτος, άρα η θέση του είναι στην απόλυτη λήθη. Σωστά;

Υ.Γ. Δεν καταδέχομαι καν να σχολιάσω την απάντηση του υπουργού Δικαιοσύνης στον κ. Παπαχριστόπουλο (προς τιμήν του) για τις αυτοκτονίες στις φυλακές. Τους μοιράζουν -λέει- ενημερωτικά φυλλάδια στις φυλακές, ώστε οι κρατούμενοι ν’ αναγνωρίζουν τα συμπτώματα και να μην προχωρούν σε απονενοημένα διαβήματα. Τι να πω…;