Ο Τσίπρας δέχθηκε τα πάντα πριν ακόμη αρχίσει το Eurogroup. Οι θεσμοί θα έλθουν κάποια στιγμή σύντομα και σε επόμενο Eurogroup (το επόμενο προγραμματισμένο 20/3 - εκτίμησή μου πολύ αργότερα, πάντως μέχρι μέσα Ιουνίου) θα έχουμε κλείσει τη δεύτερη αξιολόγηση. Θα δούμε τι θα πει το Eurogroup για το χρέος (εκτίμησή μου: τίποτε).
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ πήρε παράταση μέχρι το σχηματισμό κυβέρνησης μετά τις γερμανικές εκλογές. Μετά θα έχουμε πάλι κόλαση....
Το πραγματικό πρόβλημα πίσω και από τις "παράλογες" απαιτήσεις ΔΝΤ ή/και Σόιμπλε είναι η χρηματοδότηση της Ελλάδας με την ολοκλήρωση του Μνημονίου Τσίπρα. Μεταξύ Αυγούστου 2018 και Δεκεμβρίου 2019, την πρώτη μεταμνημονιακή περίοδο, οι ανάγκες της Ελλάδας για την εξυπηρέτηση του χρέους είναι λίγο πάνω από €24 δισ (χρεολύσια και τόκοι) - υπολογισμένες μετά την εφαρμογή των βραχυπρόθεσμων μέτρων του ESM. Εάν η Ελλάδα δεν κατορθώσει να βγει πλήρως στις αγορές μέχρι το πρώτο τρίμηνο 2018, υπάρχει ένα προβληματάκι. Πρέπει να μπορέσει να βρει αυτά τα €24 δισ (τα €20 δισ του 2019), δηλαδή 13-14% του ΑΕΠ. Αυτό εξηγεί και τις "παράλογες" απαιτήσεις Σόιμπλε/ΔΝΤ, τη δήλωση του Γερμανού Υφυπουργού Οικονομικών στη Βουλή "αν οι απαιτήσεις για πλεόνασμα περιορισθούν στο 1.5% η Ελλάδα θα χρειασθεί πρόσθετη βοήθεια €100 δισ" [δεν θα βγει στις αγορές στο ορατό μέλλον και το χρέος της θα χρηματοδοτείται από τους εταίρους]. Αυτό εξηγεί και την πρεμούρα για διαπίστωση του επαναλήψιμου και διατηρήσιμου του πλεονάσματος. Αυτό εξηγεί το τέλος κάθε συζήτησης για άρση των μέτρων σε περίπτωση "υπεραπόδοσης". Η Ελλάδα πρέπει να δημιουργήσει καβάντζα μέχρι το 2019 ώστε είτε να χρηματοδοτήσει το χρέος της εξ ιδίων ή με λίγη βοήθεια από τις αγορές με μερική ή δοκιμαστική έξοδο ή με λίγη πρόσθετη βοήθεια από τους εταίρους. [Οι ανάγκες για το χρέος σε τόκους και χρεολύσια για το 2020-22 είναι περίπου €10 δισ]
Υποστηρίζω εδώ και καιρό πως δεν επαρκεί ο χρόνος ώστε μέσω QE να πέσουν οι αποδόσεις των ελληνικών ομολόγων και να καταφέρει η Ελλάδα να βγει πλήρως στις αγορές. Όπως έχουν τα πράγματα φαίνεται πως η συμμετοχή της Ελλάδας στο QE της ΕΚΤ δεν θα γίνει πριν το τέλος του χρόνου - εάν ποτέ γίνει και εάν υπάρχει ακόμη το QE.
Όλα τα παραπάνω σημαίνουν πως η Ελλάδα χρειάζεται πρόσθετο χρόνο και πρόσθετη στήριξη. Μνημόνιο 4 πιθανότατα, εάν οι εταίροι είναι διατεθειμένοι να προσφέρουν. Ad hoc βοήθεια με τη χώρα να βρίσκεται συνεχώς κρεμασμένη από μια κλωστή.
Η Ευρώπη με την άτακτη υποχώρηση Τσίπρα αγόρασε ηρεμία κατά τον εκλογικό κύκλο που ανοίγει με την Ολλανδία σε τρεις εβδομάδες και κλείνει με τη Γερμανία ίσως περί το Δεκέμβριο (για το σχηματισμό κυβέρνησης). Αμέσως μετά τίθεται επιτακτικά το θέμα της χρηματοδότησης της Ελλάδας.
Κατά την εκτίμησή μου, οι Τσίπρας-Καμμένος όχι μόνο καλούνται να νομοθετήσουν μέτρα αλλά και είτε παράταση του μνημονίου ή Μνημόνιο 4, με λίγα ή καθόλου χρήματα. Αυτό παραπέμπει σε επανάληψη της αγωνιστικής και πολιτικής διαπραγμάτευσης περί το τέλος του χρόνου.
Η ελπίδα ανάκαμψης της Ελλάδας πηγαίνει μακριά, εξαρτάται από την επαναλαμβανόμενη επίτευξη των υψηλών πρωτογενών πλεονασμάτων και την επίπονη διαδικασία απόκτησης της εμπιστοσύνης των αγορών την επόμενη πενταετία. Εάν δεν υπάρξει Μνημόνιο 4, η Ελλάδα θα βρίσκεται συνεχώς κρεμασμένη από μια κλωστή.
Το πρόβλημα ήταν και εξακολουθεί να είναι η χρηματοδότηση της Ελλάδας μετά το τρέχον μνημόνιο. Θάχουμε κι άλλους κύκλους μίνι κρίσεων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου