Λοιπόν; Τι περιμένεις, παπά μου;

Υπάρχεις. Το ξέρω...
Είσαι κρυμμένος κάπου εκεί - στη σιωπή που σε εξαναγκάζουν οι προκαθήμενοι σου.
Αλλά το αίμα σου βράζει. Κι ο σταυρός στο στήθος σου, σε καίει σαν φλεγόμενη βάτος.

Ναι, δεν μιλάς, δεν εξεγείρεσαι, δεν αρπάζεις τον σταυρό να τον κάμεις σημαία.
Βουβός ο άμβωνας σου.
Στενάζεις μοναχά επειδή οι Έλληνες, λησμόνησαν τόσο εύκολα και Χριστό και πατρίδα και ιστορία.
Κι άπραγος ονειρεύεσαι, πως θα' ρθει η ώρα του Αρχάγγελου...
    
Ωστόσο, κι εσύ το ξέρεις παπά μου, βαθιά μέσα σου...
Κάθε ώρα που περνάει σημαίνει κι έναν ακόμα μικρό θάνατο για τον Ελληνισμό.
Κάθε λεπτό της ώρας που σπαταλιέται στην αναμονή, σημαίνει κι άλλον ένα γαζή του Ισλάμ, να πατάει πόδι, στον Άγιο τόπο μας.
Κάθε ανάσα που χάνεται σε στεναγμό, κάμει ακόμα πιο δυνατό τον Αγαρηνό, τον Εβραίο, τον Τούρκο, τον Βούλγαρο, ως και τον πάσα ένα ορκισμένον εχθρό της Ελλάδος. 

Λοιπόν; Τι περιμένεις, παπά μου;
Τι προσδοκάς να συμβεί, ώστε για άλλη μια φορά στην ιστορία ετούτου του έθνους, ο Σταυρός να γίνει ή Σημαία του και το ράσο σου ο θώρακας του;
Βγες μπροστά μωρέ κι αψήφησε και "προκαθήμενους" και δεσποτάδες και τσουτσέκια.
Και θα το δεις, παπά μου.
Δεν είσαι συ που πραγματικά περίμενες αλλά ένα ολόκληρο έθνος...

Ναι, παπα μου. Ένα ολόκληρο έθνος, προσμένει εσένα και τον Σταυρό σου, να μπειτε μπροστά!
Γύρνα και κοίτα γύρω σου.
Η κάθε είδους φυσική ηγεσία αυτής της χώρας, βυθίζεται στην ασυδοσία, στις αρπαχτικές και στην προδοσία.
Οι πολιτικοί μας, συναγωνίζονται ποιος θα πρωτοκάτσει στην καρέκλα και ποιος θα πρωτοσκύψει, μπροστά στα αφεντικά τους.
Οι διανοούμενοι μας, αν δεν γαμιούνται στα παρκάκια, σιγοντάρουν τα τσογλανόπουλα της τηλεόρασης σε  ανθελληνισμό και αγραμματωσύνη.
Οι στρατιωτικοί μας σπρώχνονται στην ουρά, ποιος θα πρωτοφτιάξει τουαλέτες στα χοτ σποτς, για να τις καθαρίζουν οι φαντάροι. Οι αστυνομικοί μας, οι δικαστές μας, οι καλλιτέχνες μας, σπεύδουν να δηλώσουν υποταγή και διαθεσιμότητα, στον λαθροεισβολέα, και στον λαθρέμπορο.
Ως και οι δεσποτάδες μας, παπά μου, πετάνε τον σταυρό για να πάνε να καλοπιάσουν τους λαθρέποικους. Κι αν τους περισσεύει και κανα πιάτο μακαρόνια, το δίνουν στον Αλβανό, ενώ δίπλα ψοφάει από την πείνα ο Έλληνας [σου το λέω αυτό, απο προσωπικη πειρα, παπα μου]

Τίποτα μωρέ δεν έχει μείνει όρθιο.
Ούτε στρατός, ούτε διανόηση, ούτε δικαιοσύνη, ούτε βουλή, ούτε ιερά, ούτε όσια - ούτε καν ο κώλος μας, παπά μου.
Πως λοιπόν να ξεσηκωθεί το πόπολο, όταν όλες οι ηγετικές του κάστες, έχουν συνθηκολογήσει με τον κατακτητή;

Μόνο ο Σταυρός απομένει σε τούτο εδώ το έθνος, παπά μου. Όλα τα άλλα έχουν τελειώσει...
Κι αυτόν τον Σταυρό, παπά μου, η ζώσα Ιστορία του έθνους μας, έχει υπογράψει, να τον φέρεις εσύ.
Όχι ο μπερμπάντης πολιτικός, όχι ο πουσταράς καλλιτέχνης, όχι ο δειλός καραβανάς, όχι ο υπάκουος μπάτσος, όχι ο διεφθαρμένος δικαστής, όχι ο ξενόδουλος αρχιδεσπότης...
Εσύ και κάτι απροσκύνητοι απάνω στα βουνά, που οι προσκυνημένοι τους αποκαλούσαν κάποτε κλέφτες και τώρα τους αποκαλούν φασίστες.

Σήκωσε λοιπόν τον Σταυρό σου και τράβα μπροστά.
Και θα δεις ότι ξοπίσω σου θα μαζευτούνε μιλιούνια.
Γιατί ηρθε η ώρα της Ιστορίας, παπα μου. Κι είτε μας αρέσει, είτε όχι, η Ιστορία αυτού του τόπου, φοράει τον Σταυρό, εδώ και μερικές εκατοντάδες χρόνια.
Αλλά και πριν φορέσει τον Σταυρό, είχε για σύμβολα της τον Όλυμπο και την Ελευσίνα.

Ποτέ όμως οι Έλληνες δεν βγήκανε για πόλεμο χωρίς πίστη. Θες πίστη στην Αθηνά, θες πίστη στην Παναγιά - πάντως Πίστη.

Κι εσύ παπά μου, είσαι ο ζων φορέας αυτής της συλλογικής πίστης.
Γι αυτό είμαι σίγουρος ότι υπάρχεις κι ας μην έχω δει ακόμα το πρόσωπο σου...