Ζητείται «Ιφιγένεια» να θυσιαστεί για την χώρα...

Η χώρα ζει μια τραγωδία.

Χωρίς, δυστυχώς, να φαίνεται πιθανή μια κάθαρση, “δια των τοιούτων παθημάτων”...

Έχουμε φθάσει στο μη παρέκει. Και να εμφανισθεί ο από μηχανής θεός, απαιτείται

όπως και στις αρχαίες τραγωδίες, μια θυσία. Δεν είναι τώρα η ώρα να επιμερισθούν ευθύνες, ποιος ήταν ο περισσότερο ολέθριος. Σημασία έχει να σωθούμε από τον καταποντισμό. Τα άλλα, θα τα βρει η ιστορία. Που θα κατανείμει ευθύνες, αλλά και κλέη στον προς θυσία προσφερόμενο...

Ο κίνδυνος του grexit και η αναγκαστική και σε συνθήκες πανικού επάνοδος σε εθνικό νόμισμα, είναι περισσότερο άμεσος από όσο και οι πλέον απαισιόδοξοι πιστεύουν.

Και η Ελλάδα, θα κληθεί ν' αντιμετωπίσει συνθήκες πολύ πιο δραματικές, από εκείνες που θα βίωνε (και για πολλά χρόνια) αν το “ατύχημα” είχε συμβεί στις κολασμένες ώρες του καλοκαιριού του 2015. Γιατί έχουμε φορτωθεί με ένα πρόσθετο χρέος, λόγω “αυταπάτης”, περίπου 110 δισεκατομμυρίων, γιατί η αγορά έχει απονεκρωθεί, γιατί έχει σβήσει η όποια κοινωνική και οικονομική ικμάδα...

Η αξιολόγηση, σέρνεται επί μήνες. Έπρεπε να έχει ολοκληρωθεί (μετά από αλλεπάλληλες παρατάσεις...) τον περασμένο Οκτώβριο. Τότε που ο κ. Τσακαλώτος προειδοποιούσε με οιμωγές ότι “αν η αξιολόγηση δεν έχει τελειώσει μέχρι τον Φεβρουάριο, έρχεται η καταστροφή...”. Τα έλεγε, αλλά... δεν έκανε τίποτε για ν' αποφύγει την καταστροφή.

Ο ίδιος, παραδέχθηκε προχθές ότι από τα όσα είχαν συμφωνηθεί να γίνουν, έχουν γίνει μόνο το 30%, το 45% “δρομολογείται”, και το υπόλοιπο 25% είναι θέμα “πολιτικής διαπραγμάτευσης”! Όταν το... 100% θα έπρεπε (και είχε συνομολογηθεί) να έχει τελειώσει πριν από μήνες!

Και τώρα, η κυβέρνηση Τσίπρα πάει και πάλι το ματς στις καθυστερήσεις (Μάρτιο, Απρίλιο, μετά τις ευρωπαϊκές εκλογές, κάποτε τέλος πάντων...) με μόνο στόχο την παραμονή στην εξουσία και την απέλπιδα προσπάθειά της να μεθοδεύσει έτσι τις πολιτικές εξελίξεις, με διλήμματα, αδιέξοδα, ψευδεπίγραφες “αριστερές” μπροσούρες, ώστε να μην μπει η αριστερά οριστικά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας...

Το κόστος του “μέιλ Χαρδούβελη”, ήταν σημαντικά μικρότερο από το κόστος που θα πληρώναμε αν στις αρχές του 2015 ο Βαρουφάκης (ο Τσίπρας, δηλαδή...) δεν ήταν Βαρουφάκης,. Και το κόστος αυτό με την σειρά του θα ήταν ασύγκριτα μικρότερο, αν παρ' όσα έγιναν εκείνο το κολασμένο καλοκαίρι, κάναμε τα όσα είχαμε δεσμευθεί να κάνουμε και δεν εξακολουθούσαμε να πετάμε την μπάλα στην εξέδρα αγοράζοντας (πανάκριβο) χρόνο που δεν ξέραμε τι να τον κάνουμε. Με τέτοια θεοπάλαβα σλάλομ, φθάσαμε στο σημερινό μας χάλι, την “καταστροφή” που ορθά προέβλεπε ο Τσακαλώτος, αλλά δεν έκανε τίποτε η κυβέρνηση να την αποφύγει.

Και τώρα;

Τώρα, παρά το ανοήτως σωρευμένο κόστος, είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε ότι αποφεύγαμε όλον αυτό τον καιρό. Όχι για ν' αποφύγουμε ένα ακόμη μεγαλύτερο κόστος “αύριο”, αλλά για να μπορούμε να ελπίζουμε σ' ένα, δυσκολότερο σίγουρα, αύριο, και να μην γίνουμε μάρτυρες της ίδιας μας της καταστροφής.

 Και κάποιος πρέπει να πάρει την γενναία απόφαση. Κάποιος πρέπει να προσφερθεί ως “θυσία” για να γλυτώσει τα χειρότερα η χώρα. Κάποιος που θα έχει το θάρρος να μην υπολογίσει το πολιτικό κόστος, που θα είναι έτοιμος να τελειώσει πολιτικά, ο ίδιος και το κόμμα του...

Ο Τσίπρας, άσχετα με τα πολλά λάθη που έχει κάνει, μπορεί αν το τολμήσει να αναγορευθεί σε “μοιραίο” θύμα. Να θυσιαστεί για να σωθεί η πατρίδα. Να κάνει (αν οι ιδεοληψίες του το επιτρέπουν, αν η εμμονή του με την εξουσία έχει κάποιο όριο...) με περίσκεψη και αιδώ όσα έπρεπε να έχει ήδη κάνει, να εξηγήσει στην κοινωνία γιατί εν τέλει επιλέγει αυτή την εθνική θυσία, και να περιμένει την ετυμηγορία της ιστορίας. Η οποία, θα του καταλογίζει ολέθρια σφάλματα, αλλά θα του αναγνωρίζει και μεταμέλεια και θάρρος της τελευταίας στιγμής...

Αν δεν μπορεί να κάνει αυτή την υπέρβαση, λόγω ιδεοληψίας, διαστρεβλωμένης λόγω πολιτικής καταγωγής και παιδείας, αντίληψης της πραγματικότητας, ας κάνει εκλογές. Κι' ας αφήσει κάποιον επόμενο να παίξει τον άχαρο αλλά αναγκαίο ρόλο της Ιφιγένειας...

Γιατί, είτε ο επόμενος είναι ο Μητσοτάκης είτε οποιοσδήποτε άλλος, θα πρέπει να αντιλαμβάνεται πέραν πάσης αμφιβολίας, ότι θα κληθεί να πάρει σκληρές και επώδυνες αποφάσεις, εδώ που καταντήσαμε, ότι θα πρέπει να έχει αποφασίσει ότι το πολιτικό του μέλλον και το μέλλον του κόμματός του θα είναι εξαιρετικά αμφίβολο-αν δηλαδή σκοπεύει να κάνει τις απαιτούμενες θυσίες προκειμένου η χώρα να μπορεί να ελπίζει σε κάποιο “αύριο”...