Μίκης Μάντακας. Οι Ιδέες δεν πεθαίνουν !

Στις 28 Φεβρουαρίου του 1975 πέφτει νεκρός στη Ρώμη από τη σφαίρα κάποιου αριστεριστή ονόματι  alvaro lojacomo ο Μίκης Μάντακας. 
Γιατί; Επειδή ήταν εθνικιστής. Έτσι απλά... 
Ένα έγκλημα που δεν τιμωρήθηκε ποτέ, επειδή ήταν εθνικιστής. 
Αν ήταν κομμουνιστής, θα ήταν εντελώς διαφορετικά τα πράγματα...

Ο νεαρός φοιτητής δεν έκανε τίποτα άλλο από το να υπερασπιστεί τις ιδέες του. Μέχρι της τελευταίας ρανίδος του αίματός του... Πέθανε για κάτι, για το οποίο άξιζε να πεθάνει. Κι αυτό τον καταξίωσε στη συνείδησή μας στο πάνθεον των σύγχρονων ηρώων.

Σύμφωνα με την τότε κοπέλα του Μίκη, Σαμπρίνα, "Επί τρεις ημέρες η Ρώμη καιγόταν εξαιτίας της δίκης που γινόταν για το θάνατο των αδελφών Ματέι (σ. σ. τα δύο παιδιά ενός στελέχους του MSI τα οποία είχαν καεί ζωντανά σε εμπρηστική επίθεση εναντίον του σπιτιού του από κομμουνιστές)." Ο Μίκης είχε βρεθεί στα δικαστήρια, όπου ξεκίνησαν τα επεισόδια. Οι φασαρίες σύντομα έλαβαν διαστάσεις, όταν οι κομμουνιστές επετέθησαν στα γραφεία του κόμματος MSI, μέλος του οποίου ήταν και ο Μίκης. Αυτός με λίγους συναγωνιστές του ακόμα στάθηκαν να φυλάξουν τις δικές τους Θερμοπύλες. Λίγες ώρες αργότερα, έπεσε νεκρός από την αριστερή τρομοκρατία.

Ο Μίκης στην πραγματικότητα δεν πέθανε ποτέ. Κάθε χρόνο ακούγεται ένα δυνατό "Presente", ΠΑΡΩΝ για να μας θυμίζει, ότι είναι εδώ, μαζί μας! Γιατί περιφρόνησε το θάνατο χάριν μιας Ιδέας. Ο θάνατός του ήταν θυσία και η φλόγα του καίει ολοζώντανη μέσα μας και μας ατσαλώνει. Τα κεράκια, που συμβολικά καίνε κάθε χρόνο στην εκδήλωση μνήμης που λαμβάνει χώρα για το Μίκη, αυτό δηλώνουν. 

Οι αριστεριστές το μόνο που κατάφεραν εκείνη τη νύχτα ήταν να δημιουργήσουν και να μας προσφέρουν έναν ακόμα μάρτυρα, ο οποίος τιμάται και θα τιμάται ως ήρωας - προς δική τους απογοήτευση. Και καλά θα κάνουν να γνωρίζουν, πως η Ιδέα με κάθε νεκρό δε σβήνει, αλλά γιγαντώνεται. Για κάθε νεκρό εθνικιστή, χίλιοι ακόμη θα γεννιούνται, που θα φωνάζουν "ΠΑΡΩΝ"!