Βαρεθήκαμε, φτιάξτε κράτος τώρα...

Επτά χρόνια Μνημόνιο και πάλι είμαστε έτοιμοι για... διαπραγμάτευση και Grexit. Μόνο οι πολιτικοί μας δεν βαρέθηκαν πια. Ακόμα και ο Σόιμπλε έχει βαρεθεί, για αυτό εδώ και πέντε χρόνια, από το 2012 και μετά, όπου βρίσκει Έλληνα υπουργό Οικονομικών τού λέει «πάρτε τόσα και σηκωθείτε να φύγετε».

Το είπε και ο Κλάους Ρέγκλινγκ. «Η Ελλάδα είναι ειδική περίπτωση». «Κλινική περίπτωση» θα έλεγα εγώ.

Γιατί το λένε όμως οι ξένοι; Γιατί βλέπουν απ'έξω αυτά που δεν βλέπουν πολλοί από μέσα. Πως ό,τι πολιτική και να εφαρμοστεί στην Ελλάδα, όσες «θυσίες» και αφαίμαξη αν χρειαστεί, όσα ΕΣΠΑ ή «πακέτα Γιούνκερ» και αν έρθουν, είτε «πέσουν» πολλά λεφτά είτε λίγα, είτε με ευρώ είτε με δραχμή, τίποτα δεν πιάνει τόπο, αν δεν αλλάξει το Κράτος.

Βλέπουν όμως ότι «εδώ είναι Βαλκάνια», δεν είναι Κύπρος, Πορτογαλία ή Ιρλανδία, που «κάνουν χωριό μεταξύ τους», φτιάχνουν δυο-τρία βασικά πράγματα και βγαίνουν από τα Μνημόνια.

Δεν κάνουν κάτι περίεργο ή «μαγικό» οι ηγεσίες άλλων χωρών. Απλώς κάνουν τη δουλειά τους, που ξέρουν πως αν δεν την έκαναν, θα παρέμεναν 7 ή 10 ή 20 χρόνια σε Μνημόνιο -σαν την Ελλάδα δηλαδή.

Όπως κάνει την δουλειά του και ο απλός αγρότης, που βλέπει το χωράφι του και λέει «τώρα είναι η ώρα να βάλω το τρακτέρ να οργώσω». Θα το κάνει ό,τι πολιτική άποψη και αν έχει, σε όποιον Θεό και να πιστεύει, χωρίς χαζές ιδεοληψίες ή εξυπνακισμούς –εκτός αν είναι τεμπέλης ή βρίσκει αλλού και τα «τρώει». Θα το κάνει είτε είναι Χριστιανός και θα πάει την Κυριακή στην Εκκλησία, είτε είναι κομμουνιστής και θα πάει στο καφενείο για να μιλήσει για τον Μαρξ και το λαϊκό Κίνημα. Και μπλόκα στους δρόμους αν θέλει ακόμα να στήσει, το χωράφι του θα το οργώσει όταν πρέπει και όπως πρέπει, αλλιώς θα ξέρει από τώρα ότι του χρόνου θα πεινάσει. Τον Έλληνα πολιτικό όμως δεν τον νοιάζει αυτό. Δεν θέλει να κάνει την δουλειά του, να φτιάξει το Κράτος και τη χώρα του. Δεν θέλει να οργώσει, να ραντίσει, να κλαδέψει, να σπείρει, να θερίσει.

Γιατί; Γιατί δεν θα πεινάσει αν δεν τα κάνει, οι άλλοι θα πεινάσουν. Αυτός θέλει μόνον να ελέγχει το «τσιφλίκι» του, το κόμμα, τη Βουλή, το Κράτος. Και δεν τον νοιάζει κι αν ακόμα κυβερνά μονόφθαλμος στους τυφλούς. Του αρκεί να είναι «πρώτος στο χωριό» και να τον έχουν για αρχηγό, θεό ή μάγο της φυλής...

«Δεν θα μας πουν οι ξένοι τι θα κάνουμε» λέει υψώνοντας εθνικό ανάστημα, συνεπαίρνοντας τα πλήθη, αλλά υπονοώντας πως θα διοικεί όπως γουστάρει την χώρα. Γίνεται η κυβέρνηση; Θα διορίζει όποιους θέλει. Γίνεται ο υπουργός Παιδείας; Αλλάζει το σύστημα των εξετάσεων. Έτσι εννοούν την Δημοκρατία και την Εθνική Ανεξαρτησία, μιλώντας από το ζεστό γραφείο και τον καναπέ τους.

«Αφού έχουμε πλεονάσματα, τι φωνάζουν; Αφού θα πάρουν την δόση τους τι άλλο θέλουν, ας μας αφήσουν ήσυχους να κυβερνήσουμε» λέει ουσιαστικά και ο Αλέξης Τσίπρας, στην συνέντευξή του στην σερβική «Πολίτικα» -και αφού πρώτα ο ΓΓ του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους ομολόγησε ότι ...μας έλιωσαν με «παραπάνω μέτρα από όσα χρειάζονταν» και απαιτούσε το Μνημόνιο.

Για ποια πλεονάσματα μιλάμε; Λες να νομίζουν οι ξένοι ότι με 3-4 δισ. το χρόνο πρωτογενές πλεόνασμα, θα εξοφληθούν τα 320 δισ. που τους χρωστάμε; Ούτε για τους τόκους (5-6 δισ. τον χρόνο) δεν φτάνουν. Ξέρουν πως δεν θα ξοφλήσουμε ποτέ. Αλλά και δεν χρειάζεται να συμβεί αυτό για να βγούμε από το Μνημόνιο –ούτε οι άλλοι που βγήκαν από τα Μνημόνια το κατάφεραν άλλωστε. Μόνο αν φτιάξουμε Θεσμούς και Κράτος θα γλιτώσουμε.

Τι βλέπουν; Πως δεν θα λυθεί το πρόβλημα ούτε αν βγούμε στις αγορές, ούτε και τα χρέη όλα να μας χαρίζανε ακόμα. Την επόμενη μέρα η κακοδιοίκηση, οι κακοί θεσμοί, θα «γεννούσαν» πάλι μια νέα νομενκλατούρα αρπακτικών, γραφειοκρατική διαφθορά, αναποτελεσματικότητα, αδικία, δάνεια, χρέη, εξάρτηση.

Αυτά είναι «ψιλά γράμματα» όμως για τους περήφανους Έλληνες πολιτικούς μας. Τόσο «περήφανοι» που τρεις μήνες τώρα ο πρωθυπουργός και όλοι στην κυβέρνηση έλεγαν: «εφαρμόσαμε το 95% των δεσμεύσεών μας, οι κακοί ξένοι καθυστερούν την αξιολόγηση».
Και προχθές διαρρέεται το περιεχόμενο της επιστολής Τσακαλώτου (που δεν έχει δοθεί επισήμως ακόμα ολόκληρη) και ομολογεί ότι μόνον το 30%-40% έχει εφαρμοστεί. Άλλο 30% είναι «στα σκαριά» και το υπόλοιπο 1/3 θα «εφαρμοστεί εντός 15 ημερών» μετά την συμφωνία.

Και το Μαξίμου κακίζει με non paper τους Έλληνες δημοσιογράφους (που τρεις εβδομάδες και κάθε μέρα ρώταγαν «τι λέει η επιστολή Τσακαλώτου») πως ... αναπαράγουν το Bloomberg «χωρίς να ρωτήσουνε πρώτα»! Δεν τους πιάνεις πουθενά! Ρωτάμε για να μη μας πουν πως δεν ρωτήσαμε, στο κρύβουν όπως πάντα κάνουν, αλλά μετά ... «στη λένε» πως δεν ρώτησες κιόλας!

Ποιον κοροϊδεύουν όμως; Τους ξένους μπροστά στους οποίους παραδέχονται ότι δεν εφαρμόζουν τις μεταρρυθμίσεις; Ή τους Έλληνες, ότι τα κάνουν όλα σωστά και μόνον το «δύσκολο» 5% των μέτρων απομένει για να εφαρμοστεί;

Σε τι αντιστέκονται όμως;

«Ομαδικές απολύσεις, κόκκινα δάνεια, μέτρα λιτότητας» μας λένε επισήμως. Αυτά είναι κατ' αυτούς το 5% για το οποίο διαρκώς μας μιλούσαν από τον Ιούνιο που τέλειωσε η προηγούμενη «διαπραγμάτευση».

Ποια είναι τα υπόλοιπα των δεσμεύσεων και των «παράλογων απαιτήσεων» -σύμφωνα με τον πρωθυπουργό- των δανειστών;

- Να προχωρήσει το Κτηματολόγιο;
- Να μειωθούν ως τον Ιούνιο οι αντικειμενικές αξίες που υπολογίζεται ο ΕΝΦΙΑ;
- Να αλλάξει η κατάσταση στα Τελωνεία;
- Να προχωρήσει η αξιολόγηση στο δημόσιο;
- Η καταπολέμηση της διαφθοράς και ο έλεγχος των οικονομικών των κομμάτων;

Ακούσατε ποτέ τον Πρωθυπουργό να λέει «παράλογες» τις απαιτήσεις αυτές; Δεν μας τις λένε καν! Γιατί αντιστέκεται; Τι τον εμπόδιζε; Γιατί δεν τα εφαρμόζει;
Τι «σκληρή διαπραγμάτευση» είναι αυτή και σε ποιον την «πουλάνε»; Δεν θα έπρεπε από μόνη της η Κυβέρνηση να τρέχει να τα κάνει όλα αυτά; Το «καλό (κατά 70%) Μνημόνιο» που έλεγε και ο Βαρουφάκης, έναντι του «κατά 30% τοξικό» που ο ίδιος πάλι έλεγε... Δεν βαρέθηκαν πια το παραμύθι; Όχι! Στην χώρα του «ό,τι να'ναι» , στην χώρα «του Ποτέ και Τίποτε» όλοι φωνάζουν για το ποιος φταίει, αλλά ξεχνάνε όλοι ότι Πολιτική της προκοπής δεν γίνεται και δεν πρόκειται να υπάρξει, αν δεν φτιάξεις θεσμούς και κράτος, γιατί αλλιώς πάνε χαμένες όλες οι θυσίες του λαού και όλα τα λεφτά –και από τον ουρανό κι αν έπεφταν ακόμη.

Συμπέρασμα; Οι πολιτικοί μας ονειρεύονται για τους εαυτούς τους –και ενώ η χώρα καταστρέφεται- αυτό που πρέπει όλοι οι άλλοι να ξεχάσουν: ότι το αύριο θα είναι όπως ήταν το χτες, που είναι και ο (αυτό-) σκοπός τους.